engelliler ve spor

• Karanlıkta diyalog müzesine gittiğimizde öncelikle çok heyecanlıydım. İçeri
gireceğim ve bir şekilde de olsa kısa bir süre de olsa empati yapacağım için
gerçekten mutluydum biraz endişelerim vardı ama yine de heyecanlıydım oldukça.
İçeri girdik ben biraz olsun ışık vardır diye düşünmüştüm, elimize değnek verildi
ve içeri girdik içeride bize yardımcı olacak olan abi de görme engelliyi ama sanki
o görüyor da ben göremiyorum gibi düşündüm başta çünkü bize merdiven
olduğunda basamak varken çarpacağım yeri bile tahmin ediyordu her yeri
avucunun içi gibi biliyordu. O kadar şaşırmıştım ki aslında engel yok biz engel
olmadıkça kendimize. Ayrıca onun değneği bile yoktu. Ben bir ara düşer gibi
oldum sanki beni görüyormuşçasına tuttu beni o kadar iyi odaklanmıştı ki
sesimize nerde kaldığımızı bile biliyordu gelip alıyordu bizi. Aslında gözleri
görmüyordu belki ama kulaklarıyla hem duyuyor hem görüyordu Engin abi. İçerisi
gerçekten benim bakış açımı oldukça değiştirdi herkesin gidip görmesi gereken
bir yer olduğunu düşünüyorum. Dışarı çıktığımda o kadar farklı oldum ki
gerçekten 75 dakika da olsa onlarla o anları paylaşmak beni çok duygulandırmıştı.
Ama onların hayatlarının bizimkinden farksız olduğunu gördüm çünkü onlar
kendilerine asla engel olmuyor ve engel oldurtmuyorlar.
Şeyma Şeker