metisiline dirençli stafilokoklarda glikopeptid antibiyotiklere duyarlılık ...

18
Teorik olarak hücre duvarı peptidoglikan tabakalarının kalınlaşması için 2
farklı yol vardır. Birisi, Mu50’de görüldüğü gibi aşırı miktarda peptidoglikan
üretimidir. Diğeri ise peptidoglikan döngüsünün azalmasıdır. Yeni peptidoglikan
tabakaları daima sitoplazmik membranın yüzeyinde üretilir. Bunlar, kendilerinden
önce sentezlenmiş tabakaların yerine geçer ve en sonunda parçalanarak hücre
yüzeyinden dışarıya atılırlar. Otolitik enzimler (peptidoglikanı hidrolize edenler) bu
parçalama olayında rol oynarlar. Bu şekilde peşpeşe devam eden olayların sonucunda
peptidoglikan tabakalarındaki D-alanil-D-alanin oranı artar. Gerçekten de Mu50’de
bir ünite saflaştırılmış peptidoglikanda VSSA suşlarında bulunanın 2–4 katı D-alanil-
D-alanin rezidüsü bulunmuştur (57). Bu şu anlama gelir: Hücre duvar kalınlığı 1,5
kat artmış olan bir Mu50 hücresi, MSSA’ya göre 3–6 kat daha fazla vankomisin
molekülünü tutar. Yapılan bazı deneylerde peptidoglikan çapraz bağlarındaki azalma
tek başına glikopeptid direncine sebep olmazken, bakteri kalınlaşmış hücre duvarına
sahipse peptidoglikan çapraz bağlarındaki azalmanın direnç gelişimine katkı
sağladığı gösterilmiştir (58). Özetle, hücre duvarının kalınlaşması, vankomisin
direnci için bir ön şart olarak düşünülmüştür.
Ayrıca, amid grubu eklenmemiş mürein monomerinin normal olana nazaran
vankomisine bağlanma afinitesinde azalma gözlenmiştir (57). Bu nedenle, anormal
mürein monomerlerinin üretiminin de Mu50’nin vankomisin direncine katkıda
bulunduğu ileri sürülmektedir (58).
Vankomisin direncinin genetik temeli henüz tam olarak açığa kavuşturulmuş
değildir. Şu anda net olarak bilinen bir şey, mecA geni taşıyan SCCmec
kromozomlarının vankomisin direnci için gerekli olmadığıdır. Mu50, Mu3 ve
Japonya’dan izole edilen h-VISA suşlarından bu bölgelerin çıkarılması, vankomisin
direncinin seviyesi ve paternini değiştirmemiştir (59). Son zamanlarda izole edilen
vankomisin dirençli, metisilin duyarlı suş da, vankomisin direncinin MRSA ile sınırlı
olmadığına dair yeni bir bilgi daha sağlamıştır (60).
2.2.2.1.a. Hetero-VISA’nın Klinik ve Biyolojik Anlamı
h-VISA suşlarının klinik önemi halen tartışmalıdır. h-VISA’nın bulunması,
MRSA infeksiyonlarına karşı vankomisinin terapötik etkisi potansiyelinde azalmanın
anlamlı bir göstergesi olabilir (22). Fakat h-VISA’nın klinik anlamını