Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

görünce, bana verdiği vazifelerin ve nasîhatlerin hep benim fâidem için olduğunu anladım.
Kendisinden hiç şikâyetçi olmamaya karar verdim. Yine ona talebe olduğumun ilk
zamanlarında çok konuşurdum. Konuştuğum zaman da, düzgün konuşamazdım. Yerli yersiz,
lüzumlu lüzumsuz konuşurdum. Hattâ hocamın huzûrunda bile böyle konuşurdum. Bu
hâlimden, kendim dahî rahatsız olurdum. Fakat bir türlü terkedemiyordum. Hocam, çok defâ
beni bu hâlden menettiği hâlde yine terk edemedim. Nihâyet birgün yine böyle konuşurken,
hocam; "Yâ Rabbî! Bunun dilini bağla!" buyurdu. Bundan sonra hocamın yanında tekrar
konuşmak istediysem de konuşamadım. Konuşmak isteyip de konuşamadığım zaman çok
sıkılır, ölecekmiş gibi olurdum. Hocamın yanında hiç konuşamayınca, sıkıntılı bir hâlde
şehrin dışına çıktım. "Yâ Rabbî! Şehre geri dönünceye kadar dilimi çöz! Hocamın duâsı ile
dilim bağlandı. Bu hâle dayanamıyorum." dedim. Allahü teâlâ dilime eski hâlini ihsân etti.
Hocamın yanına geldiğimde, ben hiçbir şey söylemeden; "Allahü teâlâya benden şikâyetçi
olmamaya karar vermiştin. Şimdi bu hâle tekrar döndün öyle mi?" buyurdu."
İmâm-ı Zebîdî diyor ki: "Fakîh İbrâhim-i Feşlî, Zebîd ahâlisinin çok sevip, hürmet ettikleri
yedi büyük zâttan birisidir. Zebîdliler, bu yedi büyük zâtı yedi gün arka arkaya ziyâret edip,
onları vesîle ederek duâ edenin duâsının kabûl edildiğine, ihtiyâcının hâsıl olduğuna
inanırlar. Bu yedi zâttan altısının isimleri, Fakîh İbrâhim-i Feşlî, Ahmed Sayyâd, Ömer bin
Râşid, Merzûk bin Hasan, Ali bin Eflâh, Ali bin Mürtekî olup, yedincisinde ihtilâf olundu.
Bâzıları, Ahmed el-Mukrîd olduğunu söylediler. Doğrusunu Allahü teâlâ bilir."
KORKMA!
Ahmed Sayyâd anlatır: "Bir defâsında Cebel bölgesinde bulunan büyük zâtlardan birini ziyâret için
Cebel'e gitmiştim. Orası bizim bulunduğumuz yere bir günlük mesâfede idi. Oraya vardığımda, beni,
o zâtın talebelerinden biri karşıladı. Bana; "Sizin oralarda (Tihâme'de) bizim hocamız gibi büyük bir
zât var mıdır?" dedi. Anladım ki, bunlar, hocam fakîh İbrâhim hazretlerini tanımıyorlardı. O talebeye
cevâben; "Evet, var." dedim. O talebe hocamı tanımadığı için, kendi hocasının daha üstün olduğunu
söyledi. Aramızda böyle biraz konuştuktan sonra, elimden tutarak beni hocasının huzûruna
götürdü.Bana bir şey yapılacağından çok korktum. Ben bu hâlde iken, birden hocam fakîh İbrâhim
hazretlerini yanımızda gördüm. Allahü teâlânın izni ile, aradaki bir günlük yolu bir ânda gelmişti.
Bana;"Filan kimseden mi korkuyorsun? Korkma!" buyurdu. Sonra onların arasına girdi. Onlara; "Size
gelen bu Sayyâd, size iyilik yapmak istiyor. Siz ise onun kalbini kırıyorsunuz." buyurdu. Sonra
elimden tuttu. Oradan ayrıldık. Hocamın buna benzer kerâmetleri çoktur."
1) Câmiu Kerâmât-il-Evliyâ; c.1, s.238
2) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.9, s.38
3) Tabakât-ül-Havâs
ŞEYH İBRÂHİM CA'BERÎ;
Evliyânın büyüklerinden ve fıkıh âlimi. Künyesi Ebû İshâk, ismi, İbrâhim, babasınınki
Mudâd'dır. 1200 (H.597) yılında Ertuğrul Bey'in babası Süleymân Şah'ın kabrinin bulunduğu
Suriye'deki Ca'ber kalesinde doğdu. Doğduğu yere nisbetle Ca'berî denildi. Dîn-i İslâma
hizmetlerinden dolayı Takıyyüddîn veBurhânüddîn lakabları verildi.
Şâfiî mezhebi fıkıh bilgilerini öğrendi. Şam'daEbü'l-Hasan Sehâvî'den hadîs ilimleri tahsîl
etti. Kâhire'ye gitti. İlim öğretip ders verdi. Ebü'l-Hasan Şâzilî hazretleriyle görüştü. Onun
ölü kalbleri dirilten feyzlerinden istifâde etti. Kalbi aşkla dolup, Allahü teâlânın
nîmetlerinden ve onlar için nasıl şükredeceğinden başka bir şey düşünmez oldu. Allahü
teâlânın emir ve yasaklarına riâyet ettiği gibi, Resûlullah efendimizin ve Selef-i sâlihînin