Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

O dünyâya gelince, gök yüzünden bir melek,
Müjdeledi doğumu, herkese görünerek.
Henüz küçük yaşında, ezberledi Kur’ânı,
Hep ilim öğrenmekle, geçiyordu her ânı.
Mübârek babasından, tahsîl görüp, sonunda,
Çıktı çok yükseklere, o tasavvuf yolunda.
Zamânın sultânını, dînî yönden terbiye,
Etmek için emîrle, gitti sonra Delhi’ye.
Lâkin şehre girmeden, yanlarından kapının,
Put’a benzer heykeller, görüp durdu ansızın
Buyurdu ki: Sultana, gidip haber veriniz.
Bu heykeller kalkmadan, bu şehre girmeyiz biz.”
Âlemgir Hân da bunu, emir telâkkî edip,
Kaldırttı o putları, aynı gün emir verip.
Talebesi oldu ve gösterdi saygı, hürmet.
Verdi dînî sahada, yetki ve selâhiyyet.
Hindistan’da yayılmış, her bid’at ve kötü hâl,
Onun bereketiyle ortadan kalktı derhâl
Unutulmuş sünnetler, çıkarıldı ortaya,
İslâmiyet bu yerde, yeniden oldu ihya.
Çok devlet adamları, kumandanlar, vezirler,
Onun sohbetleriyle, hidâyete erdiler.
Ona öyle saygılı, olurlardı ki hattâ,
O otur demedikçe, beklerlerdi ayakta.
Sohbetinde binlerce, fâsık, fâcir ve kâfir,
Hidâyete ererek, kalbleri oldu tenvîr.
Öyle çok kalabalık, idi ki sohbetleri,
İzdihamdan kolayca, girilmezdi içeri.
Hattâ bir gün sultanın, oğlu şehzâde A’zam,
Geldiğinde gördü ki, kapıda bir izdiham.
Kalabalık içinden, zor geçerek, o bile,
Güçlükle şereflendi, onun sohbeti ile.
Hattâ öyle oldu ki, sarık düştü başından,
Çıkacak gibi oldu, kaftanı arkasından.
Akşam avdet edince, babasının yanına,
Gördüğü izdihamı, anlattı aynen ona.
Sultan bunu duyunca, çok sevinip dedi ki:
“Allahü teâlâya, şükürler ederim ki,
Öyle büyük bir velî, nasîb etti ki bana,
Zor girebiliyoruz, bizler bile yanına.”
Ve lâkin o devirde, biri vardı mâlesef,
Hiç onun sohbetiyle, olmamıştı müşerref
Kendini bir şey sanan, o câhil ve bî-edeb,