Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

Sizden sonra acabâ, kim vekil olur size?”
Gözlerini açarak, o an Sehl-i Tüsteri
Şâdıdil adındaki, bir kâfiri söyledi.
Etrafında olanlar, şaşıp hayret ettiler,
“Herhâlde hocamızın, aklı gitti” dediler.
“Bu kadar çok müslüman, âlim varken, o yine
Ne için bir kâfiri, geçiriyor yerine?”
Buyurdu ki: “Kalkınız, gürültü yapmayınız,
Şâdıdil’i acele, yanıma çağırınız!”
Çağırdılar ve geldi, Şâdıdil, huzuruna,
Yatağından doğrulup, buyurdu ki ona:
“Ey Şâdıdil, dinle ki, ölür isem ben şâyet,
Mimberime çıkıp da, insanlara sen va’z et.”
Şâdıdil de şaşırdı, “Peki” dedi cevâben,
Sonra Sehl-i Tüsterî, göç etti bu âlemden.
Üç gün sonra Şâdıdil, ikindi namazında,
Hazır bulunuyordu, cemâat arasında,
Zünnârını belinden, çıkarıp daha sonra,
Çıktı o gün mimbere, dedi ki insanlara:
“Ey Sehl-i Tüsterî’nin, kıymetli cemâati,
O mübârek insanın işte bir kerâmeti.
Zîrâ o, birgün bana, demişti “Dinle beni!
Hâlâ îmân etmenin, zamanı gelmedi mi?”
Ey insanlar, bilin ki, şimdi geldi o zaman,
Ve ben de sizin gibi, işte oldum müslüman.”
Cemâat Şâdıdil’i, hayretle dinler iken,
O, şehâdet söyleyip, îmân etti gönülden.
“BAK EY NEFSİM!”
O Sehl-i Tüsterî ki, asrının bir tânesi,
Ve Zünnûn-i Mısrî’nin, makbûl bir talebesi.
O, üstâdına karşı, gösterdi pek çok edeb,
O hayatta oldukça, konuşmadı, sustu hep.
Kendisine bir suâl, sorsaydı biri dinden,
Aslâ cevap vermezdi, üstâda edebinden.
Lâkin günün birinde, dedi ki: “Kardeşlerim,
Dînî bir suâliniz, varsa cevap vereyim.”
Dediler: “Susardınız, dînî mevzûlarda hep,
Şimdi hikmet nedir ki, ettiniz böyle talep?”
Buyurdu: “Hayattayken, bir kimsenin hocası,
Edebe muhâliftir, dinden ağız açması.”
Dinliyenler bu işi, eylediler tahkîkat,