Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

Yine aynı şekilde, sarardı benzi beti:
Onlar döndürülünce, "Cehennem ateşi"ne,
Düşerler çok büyük bir, "pişmanlığın" içine.
Ve o zaman derler ki "Eyvâh bize, vâh bize,
Keşki biz de ibâdet etseydik Rabbimize."
Peşinden bir âh edip, bayılıp yere düştü,
Baktılar nabzı durmuş, bu korkuyla ölmüştü,
Her gece uzun uzun, yapardı çok ibâdet,
Sonunda göz yaşıyle, ağlardı uzun müddet.
Derdi ki: "Bir müslüman, bilmek isterse eğer,
Rabbimiz kendisine, ne kadar verir değer?
Baksın her gün yaptığı, iş ve amellerine,
Ne kadar değer verir, o, Rabbinin emrine?"
Derdi ki: "Âhirette, iyilik bekliyorsan,
Dünyâdayken herkese, yap "iyilik" ve "ihsan".
Rabbinden bekliyorsan, nasıl bir muâmele,
O'nun mahlûklarına, sen dahî davran öyle."
Derdi ki: "Çok uzundur, âhiret yolculuğu,
Şimdiden hazırlayın, azık ile yolluğu.
O yolda en kıymetli, azık ise takvâdır,
Yâni Allah'tan korkup, günahtan kaçınmaktır."
Derdi ki: "Ey insanlar, geçicidir bu dünyâ,
Sıkıntıyla doludur, siz de görürsünüz ya.
Bizden öncekilerin, artığıdır tamâmen,
Onun için gönlünü, kaptırma buna hemen."
Derdi ki: "Şaşıyorum, ben şu insanlara ki,
Sarılmışlar dünyâya, ayrılmıyacak sanki.
Hâlbuki biraz sonra, çıkacak sonsuz yola,
Hazırlık yapacakken, oyalanır o hâlâ.
Ölüm uyandırınca, uyanacaktır, ancak,
O zaman uyanmanın, faydası olmıyacak."
1) Tehzîb-üt-Tehzîb; c.4, s.382
2) Târih-i Bağdad; c.9, s.305
3) Vefeyât-ül-A'yân; c.2, s.494
4) Mîzân-ül-İ'tidâl; c.2, s.279
5) Hilyet-ül-Evliyâ; c.6, s.165
6) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.2, s.363
SÂLİH EFENDİ;
İstanbul'da yetişen evliyâdan. 1788 (H.1203) senesinde, İstanbul'un Karagümrük semtinde