Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

Bekçilere: "Sabaha olacak, işin haberi geldi. Beni şimdi salın, gideyim. Ölüm için hazırlığımı
yapayım. Gelmez diye korkmayın, sabah erkenden gelirim" dedi.Bekçiler, kaçar diye
korkmuşlardı. Aralarında ihtilâfa düştüler; sonra, doğruluğuna inananlar galip geldi,
bıraktılar. Gitti, sabah erkenden geldi. Ölüm meydanına götürdüler. Vurulunca, başın üzerine
düşeceği deriyi yaydılar. Cellâtlar geldi. Cellâtlardan müsâde alıp şu duâyı yaptı: "Allah'ım,
benden sonra Haccâc'ı kimseye musallat etme!" O mübârek başı yere düştüğü zaman, iki defa
"Lâ ilâhe illallah" dedi. Üçüncüsünü demeye başladı, ama bitiremedi. Hasan-ı Basrî
hazretleri, Saîd bin Cübeyr'in katledildiğini duyunca, "Eyvah! Doğudan batıya kadar, ilmine,
irfanına bütün müslümanların muhtac olduğu değerli âlimi kaybettik" dedi.Daha sonra olacak
oldu.Haccâc, âkile denen yiyici hastalığına tutuldu. Uyuyamıyordu. Uyuyacağı sırada
sıçrayıp kalkıyordu. Hâline bakıp şaşanlara: "Saîd bin Cübeyr ile hâlim ne olacak?
Uyuyacağım anda, ayağımı çekip sarsıyor ve beni uyandırıyor" dedi. Bu acıklı durumuyla
ancak on beş gün yaşayabildi. Saîd bin Cübeyr şehîd edildikten on beş gün sonra Haccâc da
öldü.
Saîd bin Cübeyr hazretlerinin bildirdiği hadîs-i şerîflerden bâzıları:
"Ağızlarınız Kur'ân-ı kerîm'in yollarıdır. Onları misvak ile temizleyiniz."
"Müslüman bir kadın, hamileliği boyunca, doğum yaptığı esnada ve çocuğunu
emzirdiği sürece, Allah yolunda cihad edenler gibidir. Bu esnâda vefât ederse şehîd
sevâbı alır."
ASLANDAN KORKMADI
Saîd ibni Cübeyr ki, çok ilim sâhibiydi,
İlmiyle âmil olan, bir mübârek velîydi.
Günahını düşünüp, çok ağlardı, hüzünden,
Gözlerinin görmesi, azalmıştı bu yüzden.
Okurken rastlasaydı, bir azâb âyetine,
Tekrar edip ağlardı, tâ ki sabah vaktine.
Bir gece çok ağladı, şu âyet tesîrinden:
"Ey mücrimler, ayrılın, bu gün sevdiklerimden."
Kimsenin kusûrunu, söylemezdi yüzüne,
Hep ortaya ederdi, nasîhati o yine.
Derdi: "İslâmiyete, tam uyarsa bir kişi,
Hepsi zikir sayılır, işlediği her işi.
Ve şâyet yaşamazsa, İslâmın emri ile,
Zikretmiş sayılmaz hiç, çok tesbîh çekse bile."
O zamânın vâlisi, salıp memurlarını,
Huzûruna çağırttı, bu Allah adamını.
Onlar geldiklerinde, o namaz kılıyordu,
Bitirince, "Ne için, geldiniz?" diye sordu.
Dediler ki: "Vâlimiz, emir verdi ki bize,
Seni teslîm edelim, götürüp vâlimize."
Peki dedi onlara, îtirâz etmeksizin,
Çıktılar sonra yola, vâliye gitmek için.
Yolda bir kiliseye, rastladılar bir ara,