Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

Muhammed bin İnan bizi ziyârete geliyor.” diye buyurmuş.”
Nasrânî (hıristiyan) bir kadının çocuğu hasta oldu. Bu kadının Muhammed Fergal’e hüsn-i
zannı olup, onun büyüklüğüne inanırdı. Çocuğum hastalıktan kurtulursa, Muhammed
Fergal’e bir halı vermeyi adadım dedi. Muhammed Fergal’e, bu kadının niyeti ve bütün
yaptıkları mâlum oldu. Buyurdu ki: “Şimdi halının yününü hazırladılar. Yünü büktüler
(eğirdiler) ve dokumaya başladılar. Bitirdiler. Vermek üzere yola çıktılar. Şu ânda falan yere
getirdiler. Şimdi de kapının önünde, biriniz çıkıp alsın.” Dışarı çıkıp baktıklarında, halıyı
kapının önünde buldular. Muhammed Fergal, halıyı getireni çağırtıp, ağırlayıp hediyeler
verdi. “Yum gözünü.” buyurdu. O kişi, kendini bir ânda memleketinde buldu.
Muhammed Fergal’den evleneceğinde fazla mehir istediler. O da; “Şu kuyunun başına gidin
ve Muhammed Fergal’in emri var, bir kova altın, bir kova da gümüş vereceksin deyin”
buyurdu. Gidip baktıklarında, orada bir kova altın, bir kova da gümüşün olduğunu gördüler.
Bunun, Muhammed Fergal’in kerâmeti olduğunu anladılar.
Birgün İbn-i Zerâzîrî, Muhammed Fergal’in ziyâretine geldi. Edeble, elini öptü ve oturdu. O
zaman Fergal buyurdu ki: “Birçok yerlere hükmeden biri olacaksın.” Çok geçmeden sultan
onu memleketin genel vâlisi olarak tâyin etti.
Bir zaman Muhammed Fergal, Mısır’daki vâliye elçi gönderip, çiftçiler ile ilgili bir
meselenin hallini istedi. Vâli, gelen elçinin yüzüne karşı Muhammed Fergal hakkında
uygunsuz şeyler söyledi ve üstelik; “Git hocana söyle, iki yüzlü hîleci olmasın” dedi. Elçi
geri dönüp, olanı biteni anlattı. Bunun üzerine Muhammed Fergal, parmağını toprağı
delercesine yere götürdü. Çok geçmeden sultânın o vâliyi vazifeden aldığı ve evinin de
başına yıkılmasını emrettiği haberi geldi. Orası Tûlûnoğlu Câmii yanı olup, harap bir
hâldedir.
Birisi Muhammed Fergal’in yanına geldi ve Kur’ân-ı kerîm okumaya başladı. Bir aralık
yanıldı. Fergal’den başka kimse yanlışını farketmedi ve; “Yanıldın.” buyurdu. O kişi; “Sen
hâfız değilsin, benim yanıldığımı nasıl anladın.” dedi. Muhammed Fergal de; “Semâya
yükselen bir nûr görüyordum. Birden kesildi. İki nûr arasında bir ayrılma oldu. İşte o zaman
yanıldığını anladım.” buyurdu.
Buyurdu ki: “Evliyâ tasarruf sâhibidir. Her kimin bir hâceti olursa, kabrime gelsin, yüzüme
karşı dursun, arzusunu bana söylesin. Allahü teâlânın izniyle onun hâcetini gideririm.”
MUHAMMED FERGAL ÇAĞIRIYOR
Bir gün Nakib Muhaymir’in kızını timsah kaptı. O ağlayarak Muhammed Fergal’in huzûruna
gelip durumu anlattı. Muhammed Fergal de;"Hemen o timsahın kızını kaptığı yere git.
Yüksek sesle, ey timsah! Seni Muhammed Fergal çağırıyor de” buyurdu. Muhaymir gidip
denileni yaptı. Timsah derhâl geri dönüp nehirden çıktı. Yollarda bir merkeb gibi yürüyüp,
Muhammed Fergal’in yanına geldi. Halk bu duruma çok hayret etti. Timsah gelince,
Muhammed Fergal demirciye emredip, onun dişlerini söktürdü. Sonra timsaha emredip,
kızcağızı karnından çıkarmasını söyledi. Timsah, kızı canlı, fakat baygın bir durumda çıkardı.
Bundan sonra o beldeden hiç kimseye zarar vermeyeceğine söz verip, ağlıyarak oradan
ayrıldı ve nehire indi.
1) Câmiu Kerâmât-il-Evliyâ; c.1, s.163
2) Tabakât-ül-Kübrâ; c.2, s.101
3) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.12, s.309