Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

Öyle büyük zâtları görmek, bir iki sözünü duymak bile insanı rahatlatıp kalbini
ferahlatıyordu. O mübârek zât da, bu sıkıntılı hâlimde gelerek, kalp hânemi ıtr ve güzel
kokuyla kokulandırıp, beni çok sevindirdikten sonar vedâ edip ayrıldı.
İçeri girip dürülü kâğıdı açtığımda, hayretler içinde kaldım. Çünkü kâğıdın içinde bir miktar
abîr ve bundan başka iki büyük altın vardı. Öyle ki, bu altınlardan sâdece biri, bütün
borçlarımı ödemeye, diğeri de bütün ihtiyaçlarımızı rahatlıkla almaya kâfi geliyordu. Hemen
çarşıya gidip, borçlarımın tamâmını dağıttıktan sonra, ihtiyaçlarımızı da aldım. Hacı
Ramazan hazretlerine çok duâ ederek evime döndüm. Demek ki, kerâmet olarak benim
durummu anlamış ve hiç belli etmeden bana bu altınları vermişti. Onun daha böyle nice
kerâmetleri görülmüştür.
Rivâyet edilir ki; Hacı Ramazan'ın ömrünün sonunda, hastalığı artıp vefâtı yaklaştığında,
âlimlerden Şeyh Muhyiddîn Efendi isminde bir zât, onu ziyârete geldi. Söz arasında Hacı
Ramazan Efendi, Muhyiddîn Efendiye; "Hak celle ve alâ hazretlerinin emriyle, ben herhâlde
yârın öleceğim. Namazımı sizin kıldırmanız uygun görülmüştür." buyurdu. Hakîkaten dediği
gibi, ertesi gün vefât edip, mübârek rûhu melekût âlemine yükselince, vasiyeti gereği
namazını Muhyiddîn Efendi kıldırdı.
1) Sicilli Osmânî; c.2, s.418
2) Şakâyik-i Nu'mâniyye Tercümesi (Mecdî Efendi); s.433, 434
3) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.14, s.53
HACI ŞAM DEDE
Yaşadığı devir hakkında bilgi yoktur. Hayır ve iyilik timsâli fakat günahkâr bir kimse iken
kalpten yaptığı tövbe ve istiğfar ile yüksek derecelere kavuştuğu, halk arasında
anlatılmaktadır. Diktiği kuru bir çubuğun yeşermesi kerâmeti meşhûrdur. Merkez Tekek
köyü mezarlığı içindeki türbesi, Denizli'de çok ziyâred edilen yerlerdendir.
HACI ŞERÎF ZENDENÎ;
Evliyânın meşhûrlarından. Lakabı Neyyirüddîn'dir. 1215 (H. 612) senesinde, Çeşt şehrinde
yüz yirmi yaşında vefât etti. Keşif ve kerâmetler sâhibi bir mürşid idi. Hâce Mevdûd Çeştî
hazretlerinin talebesi ve halîfesidir. On dört yaşından îtibâren hiç abdestsiz bulunmamıştır.
Dâimâ eski elbiseler giyer, kanâatkâr ve mütevâzî bir hayat yaşardı. Çok ibâdet eder ve
zarûret miktârı yerdi. Sohbetine dünyâya düşkün biri gelse, zâhid ve müttekî (yâni dünyâya
düşkün olmayan ve Allahü teâlâdan korkarak haramlardan sakınan birisi) olurdu.
Senelerce sahrâlarda yalnız dolaştı. Hep aç bulunur, üç günde bir, çölde biten yeşil bir ottan
tuzsuz olarak bir mikdâr yerdi. Zikr esnâsında ve namaz kılarken kendinden geçerdi.
Bulunduğu bir mecliste Allahü teâlânın ismi anılınca Rabbine olan muhabbetinin ateşiyle
yanar, kendini kaybederdi. Zikir sırasında neden böyle kendinizden geçiyorsunuz? diye
sorduklarında; "Âşık olanlar, mahbûbun, sevgilinin ismini işitince kendinden geçmelidir.
Böyle olmasa henüz o olgunlaşmamıştır." buyurdu.
Mevdûd Çeştî hazretlerinin sohbetine devâm ederdi. Huzûrunda başını önüne eğer, sessizce
ve edeple dururdu. Bir defâsında ona; "İyi bahtlı Hacı, Allahü teâlâdan sein, benden sonra
benim makâmıma oturmanı ve insanları irşâd etmeni istedim. Her kim ki sana talebe olursa
nîmete kavuşur. Şimdi git halvete otur, ibâdet ve tâatla meşgûl ol." buyurdu. Bu emir üzerine
gidip, bir müddet yalnız başına kaldı. İbâdet, tâat ve zikirle meşgûl oldu. Sonra hocasının