Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

yasaklardan sakınmakla olabilmektedir.
Bu sakınmak ise, nefse uymamak demektir. Allahü teâlâ dinleri, nefsî isteklerden kurtarmak,
karanlık ve kötü âdetleri yok etmek için gönderdi. Çünkü nefs, hep haram işlemek veya
mübahları lüzûmundan fazla yaparak, böylece harama kavuşmak ister. Demek ki,
haramlardan ve mübahların fazlasından sakınmak, nefse uymamak demektir. (1. cild. 286
mektûb)
1) Berekât-ı Ahmediyye; s.388
2) Mektûbât-ı İmâm-ı Rabbânî; c.1, 286. mektûb.
3) Tezkire-i İmâm-ı Rabbânî; s.349
4) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.15, s.239
EMÎR AHMED-İ BUHÂRÎ;
İstanbul'un büyük velîlerinden. Buhârâlı olup Peygamber efendimizin torunlarındandır.
Tasavvuf yolunda yükseldi. İstanbul Fâtih'de yıllarca talebe yetiştirdi. 1516 (H.922)
senesinde vefât etti.
Küçük yaşta Hâce Ubeydullah-ı Ahrâr hazretlerine talebe oldu. Onun hasta kalplere şifâ
veren sözleriyle yetişti. Hizmetiyle şereflenip, teveccühlerine kavuştu. Ubeydullah-ı Ahrâr
hazretleri onu çok severdi. Nerede görse ayağa kalkar, tâzim ve ikramda bulunurdu. Seyyid
Ahmed, hocasının bu iltifâtlarına çok mahcub olurdu. Bir gün hocasına; "Muhterem efendim!
Bu fakir için gösterdiğiniz hürmet bizi çok üzmektedir." deyince, Ubeydullah-ı Ahrâr ona;
"Size nasıl tâzim, hürmet etmeyelim ki? Sizi gördüğümüz zaman iki büyüğün azametini
müşâhede etmekteyiz. Biri; sevgili Peygamberimiz Muhammed aleyhisselâmın
neslindensiniz. Diğeri de; Hâce Mahmûd İncirfagnevî ceddinizdir." buyurdu. Seyyid
Ahmed-i Buhârî, daha sonra hocasının işâretleri üzerine yine hocasının halîfelerinden
Simavlı Abdullah-ı İlâhî ile berâber Anadolu'ya geldi. Yolda Molla Câmî ile görüşüp sohbet
ettiler.
Kütahya'nın Simav kazâsına gelen Abdullah-ı İlâhî hazretleri burada insanlara doğru yolu
göstermeye başladı. Emîr Ahmed-i Buhârî hazretleri de Abdullah-ı İlâhî'ye tâbi olup, onun
hizmetine girdi. Abdullah-ı İlâhî onu çok severdi. Dâimâ sağ tarafına oturturdu. Böylece
Abdullah-ı İlâhî hazretleri, insanların olgunlaşmasını, îmânının vicdânîleşmesini sağlayan
tasavvufta bir yol olan Nakşibendî tarîkatını Anadolu'ya yaymaya başladı. Etraftan pekçok
talebe akın akın ona koşmaya, feyzlerine kavuşup hasta kalplerine şifâ aramaya başladı. İşte
böyle bir evliyânın terbiyesinde olan Seyyid Ahmed-i Buhârî, beş vakit namazda imâm olur,
arkasında hocası ve diğer talebeler namaz kılarlardı. Abdullah-ı İlâhî buyurdu ki: "Simav'da
altı sene, Emîr Ahmed bize yatsının abdestiyle sabah namazını kıldırdı." Buradan da
anlaşıldığı gibi, Ahmed Buhârî geceleri hiç uyumazdı. Sâdece kuşluk vaktinde, dağa oduna
gittiğinde bir saat kadar uyurdu. Ahmed Buhârî bu günlerdeki hâlini şöyle anlattı: "Hocamla
Simav'da bulunduğumuz zaman, beş vakit namazda bizi imâmete geçirirdi. Kuşluk
namazından sonra, hocamın merkebini ve katırını alıp dağa çıkardım. Yüklediğim odunları,
öğle namazına yetişecek şekilde eve getirirdim. Öğle namazını kıldırdıktan sonra, çift
sürmeğe giderdim. Yaz geldiğinde ise ekinleri biçer, kaldırırdım. Diğer zamanlarda sırtımda
çalı taşır, bağ ve bahçe duvarını tâmir ederdim. İkindi namazından sonra da hocamın
huzûrunda otururdum." Ahmed Buhârî hazretleri, geceleri hep ibâdet eder, gündüzleri oruç
tutardı. Bid'atlerden şiddetle kaçınır, sünnet-i seniyyeye uymaya çok dikkat ederdi. Dâimâ
Allahü teâlâyı hatırlar, kalbi devamlı zikrederdi. Dünyâya hiç meyletmez, haramlardan kaçar,
şüpheli korkusuyla mübahları dahî terkederdi. Devamlı Allahü teâlânın huzûrunda olduğunu