Evliyalar Ansiklopedisi - Turkiye Gazetesi Yayinlari

İhlâs hakkında da; "İhlâs, âhiretteki nîmet ve azaplara yakînen inanmanın alâmetidir.
İbâdetlerdeki riyâ, gösteriş de, âhiretteki nîmet ve azaplara inanmakta tereddüd olduğunun
alâmetidir." buyurdu.
Mekke yolunda Karâmita sapıklarının çok zulmedip müslüman kanı döktükleri sırada şehîd
oldu. Vefâtı için, başka târihler de rivayet edilmektedir. İbn-i Atâ er-Rûzbârî diyor ki:
"Vefâtından bir sene sonra, Ebû Muhammed Cerîrî'nin kabrine uğradım. Kabirdeki hâli bana
gösterildi. Dizleri göğsüne dayalı, parmağı ile Allahü teâlânın birliğini gösteren işâreti yapar
halde oturuyordu."
DUÂ, BELÂ GELMEDEN YAPILIR
Talebelerinden birisi anlatır:
Ebû Muhammed Cerîrî'nin vefâtı senesi, Karâmita sapıkları ile yapılan muhârebede ben de
bulunuyordum. Savaş bittikten sonra, müslümanların bulunduğu kâfilenin yanına döndüm. Yaralılar
arasında Ebû Muhammed Cerîrî'yi gördüm. Çok halsizdi. Yüz yirmi yaşlarındaydı. "Ey efendim!
Allahü teâlânın bu belâyı üzerimizden def etmesi için duâ etseniz." dedim. "Duâ, belâ gelmeden önce
yapılır. Belâ geldikten sonra râzı olmaktan ve sabretmekten başka çâre yoktur." buyurdu.
1) Târih-i Bağdâd; c.4, s.430
2) Hilyet-ül-Evliyâ; c.10, s.347
3) Tabakât-ül-Kübrâ; c.1, s.94
4) Risâle-i Kuşeyrî; c.1, s.133
5) Tezkiret-ül-Evliyâ; c.2, s.111
6) Nefehât-ül-Üns; s.180
7) Tabakât-us-Sûfiyye; s.259
8) Sıfât-üs-Safve; c.2, s.288
9) Sefînet-ül-Evliyâ; s.143
10) İslâm Âlimleri Ansiklopedisi; c.4, s.86
EBÛ MUHAMMED ER-RÂSİBÎ;
Bağdat'ta yetişen evliyânın büyüklerinden. İsmi, Abdullah bin Muhammed er-Râsibî olup,
künyesi Ebû Muhammed'dir. Bağdat'ta doğdu. 977 (H.367)de orada vefât etti. İlim tahsîl
etmek için bir ara Şam'a gitti. Bir müddet sonra Bağdat'a döndü ve vefâtına kadar orada kaldı.
İbn-i Atâ Muhammed Cerîrî ve başka zâtlarla görüşüp sohbet etti.
Buyurdu ki:
"İnsan ile Allahü teâlâ arasındaki en büyük perde, insanın Allahü teâlâya değil de,
kendisi gibi âciz olan birine güvenmesidir."
"Sıkıntı ve üzüntüler, günahların cezâlarıdır."
"Bir kimse için en büyük sıkıntı, uygunsuz birisi ile sohbet etmek, berâber bulunmak
mecbûriyetinde kalması ve o kimseyi terk edip gitmek mümkün olmamasıdır."
"Siz geçici dünyâ malını istiyorsunuz. Halbuki Allahü teâlâ âhireti kazanmanızı
diliyor." meâlindeki âyet-i kerîmeyi şöyle tefsîr etti: "Dünyâyı isteyen kimseyi, Allahü teâlâ
âhireti istemeye dâvet eder. Âhireti isteyen kimseyi de, Allahü teâlâ yakınlığına dâvet eder."
"Allahü teâlânın haram ettiklerinden sakınan bir kalpten, dünyâ sevgisi ve arzularına
düşkünlük çıkıp gider."