Sevahid-un Nubuvve - Peygamberlik Mujdeleri - Mevlana Abdurrahman Cami

âyet-i kerîmeleri sonuna kadar okudu. Utbe bin Rebîa heybete
kapılıp, elini Resûllahın “sallallahü aleyhi ve sellem”
mubârek ağzına doğru uzatıp, yemîn vererek okumayı bırak,
dedi. Şöyle de rivâyet edilmişdir. Resûlullah “sallallahü
aleyhi ve sellem” Fussilet sûresini okurken, Utbe kafası elleri
arasında olduğu hâlde dinliyordu. Secde âyeti gelince,
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” secde yapdı. Utbe
ne yapdığını anlamadı ve oradan ayrılıp evine gitdi. Hâlbuki
müşrikler Utbeyi dinlemek üzere bekliyorlardı. Gelmeyince,
evine gidip kapısına toplandılar. Utbe onlardan özr
dileyip, vallahi Muhammed “aleyhisselâm” benimle öyle
bir kelâmla söyleşdi ki, bana öyle bir şey okudu ki, aslâ öyle
bir kelâm işitmedim. Cevâb vermekden âciz kaldım, ne
diyeceğimi bilemedim, dedi.
Bülegâdan, edebiyyâtda meşhûr olan pekçok kimse,
mu’âraza için Resûlullaha “sallallahü aleyhi ve sellem” gelmişdi.
Kendilerini bir heybet ve korku kaplamış ve mu’ârazadan,
karşı gelmekden vazgeçmişlerdir. O zemânın belîglerinden,
meşhûr edebiyyâtcılarından olan İbni Mukni’,
Kur’ân-ı kerîme mu’âraza için bir söz tertîb etmek istedi. Bu
işe başladığı sırada bir oğlan çocuğuna rastladı. O çocuk,
Kur’ân-ı kerîmde [Hûd sûresi 44.cü âyetinde meâlen] (Yere,
suyunu çek! Göke, ey gök sen de tut denildi...) buyrulan
âyet-i kerîmeyi okuyordu. İbni Mukni’ bu âyet-i kerîmeyi işitince,
âyet-i kerîmedeki belâgat karşısında hayrete düşdü.
Hemen gidip, Kur’ân-ı kerîme karşı yazdığı sözleri yırtıp atdı.
Kesinlikle anladım ki, Kur’ân-ı kerîm insan sözü değildir,
dedi. Nakl edilir ki, Endülüsün meşhûr edebiyyâtcılarından
Yahyâ bin Gazâle, İhlâs sûresinin benzerini yazmak istedi.
Kendisini öyle bir heybet ve rikkat kapladı ki, hemen tevbe
edip, bu işden vazgeçdi.
Kur’ân-ı kerîmin mu’cize olması yönlerinden biri de şudur:
Onu okuyan ve dinleyen, okumakdan ve dinlemekden
aslâ usanmaz. Ne kadar çok okursa ve dinlerse, okudukca ve
dinledikce muhabbeti ve tat alması artar. Hâlbuki, insanların
sözleri ne kadar edebî, fasîh ve belîg olursa olsun, birkaç
– 259 –