Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

sa, doymaz, dahâ ister. Kazandığını harâmlara sarf eder. Zenginliği
de, fakîrliği de, dünyâda ve âhıretde felâketine sebeb olur.]
Her san’atı ve ticâreti yapmak, ma’âş, ücret karşılığında mubâh
olan işleri yapmak, meselâ çobanlık, bağcevanlık yapmak, inşâatda
ve hafriyâtda çalışmak ve sırtında yük taşımak tezellül değildir.
Peygamberler “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” ve Velîler “rahime-hümullahü
teâlâ” bunları yapmışlardır. Kendinin ve çoluk çocuğunun
nafakasını te’mîn için çalışmak farzdır. Başkalarına yardım
için her dürlü kazanç yolunda çalışarak dahâ fazla kazanmak
mubâhdır. İdrîs aleyhisselâm terzilik yapardı. Dâvüd aleyhisselâm
demircilik yapardı. İbrâhîm aleyhisselâm zirâ’at ve kumaş ticâreti
yapardı. İlk olarak kumaş dokuyan Âdem aleyhisselâmdır. [Din
düşmanları, ilk insanların ot ile örtündüklerini, mağarada yaşadıklarını
yazıyorlar. Bu yazılarının hiçbir vesîkası yokdur.] Îsâ aleyhisselâm
kunduracılık yapardı. Nûh aleyhisselâm marangozluk,
Sâlih aleyhisselâm çantacılık yapardı. Peygamberlerin çoğu “aleyhimüssalevâtü
vetteslîmât” çobanlık yapmışdır. Hadîs-i şerîfde,
(Evinin ihtiyâclarını alıp getirmek kibrsizlik alâmetidir) buyuruldu.
Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” mal satmış ve satın
almışdır. Satın alması dahâ çok olmuşdur. Ücret ile çalışmış ve
çalışdırmışdır. Mudârebe şirketi ve ortaklık yapmışdır. Başkasına
vekîl olmuş ve vekîl yapmışdır. Hediyye vermiş ve almışdır. Ödünç
ve âriyyet mâl almışdır. Vakf yapmışdır. Dünyâ işi için kimseye
kızmamış, incitecek şey kimseye söylememişdir. Yemîn etmiş ve
etdirmişdir. Yemîn etdiği şeyleri yapmış, yapmayıp keffâret verdiği
de olmuşdur. Latîfe yapmış ve söylemiş, latîfeleri hep hak üzere
ve fâideli olmuşdur. Yukarıda sayılanları yapmakdan çekinmek,
utanmak, kibr olur. Çok kimseler burada yanılırlar. Tevâdu’
ile tezellülü birbiri ile karışdırırlar. Nefs, burada çok kimseleri aldatır.
Gel ey gurbet diyârında, esîr olup kalan insan.
Gel, ey dünyâ harâbında, yatıp, gâfil olan insan!
Gözün aç, etrâfa bir bak, nice beğler gelip geçdi.
Ne mecnûndur bu fânîye, gönül verip, duran insan!
Kafesde bülbüle şeker verirler, fekat hiç durmaz.
Aceb niçin karâr eder, bu zindâna giren insan!
Aklını başına topla, elinde var iken fırsat.
Sonsuz azâb çekecekdir, (Adam sen de) diyen insan!
– 69 –