Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

emr olarak tanımak demek değildir. Allahü teâlâya isyâna sebeb
olacak emrlere karşı gelinmez. Ülül-emrin de, kâfirlerin de, böyle
emrlerine karşı isyân edilmez. Hükûmete, kanûnlara karşı gelmek,
nerde olursa olsun, fitne çıkmasına sebeb olur. Fitneye sebeb olmak
harâmdır. Fıkh kitâblarında, ikrâh kısmında ve Muhammed
Ma’sûm “rahmetullahi aleyh”in üçüncü cild, 55. ci mektûbunda,
bunun açıklaması mevcûddur. Bir kimse, islâm memleketinde veyâ
Dâr-ül-harbde, ya’nî kâfir memleketinde, Peygamberimizin
“sallallahü aleyhi ve sellem” bu emrine uymıyarak, kâfirlere karşı
da edebsizlik, taşkınlık yaparsa, onların idârelerine karşı gelerek
suç işlerse, günâh işlemiş olacağı gibi, islâmiyyeti ve müslimânları
bütün dünyâya karşı barbar olarak tanıtmış olur. İslâmiyyete büyük
hıyânet yapmış olur.
Cihâd, (Emr-i ma’rûf ve nehy-i anil-münker) demekdir. Bu cihâd
ikiye ayrılır: Birincisi, kâfirlere islâmiyyeti tanıtmak, onları
küfr felâketinden kurtarmak demekdir. İkincisi, müslimânlara
ilm-i hâllerini öğretmek, onların harâm işlemelerine mâni’ olmakdır.
Bunların her ikisi de, üç dürlü yapılır. Birincisi, beden ile yapmakdır.
Beden ile ya’nî her dürlü harb vâsıtaları ile cihâd yapmak,
islâmiyyetden haberleri olmayarak, başkalarından görmekle veyâ
zâlimlerin, sömürücülerin baskıları ve işkenceleri ve aldatmaları
ile küfre sürüklenmiş olan zevallılara islâmiyyeti bildirmeğe engel
olan diktatörlere, emperyalist güçlere karşı olur. En modern harb
vâsıtaları ile dövüşerek, bu zâlim diktatörlerin, emperyalistlerin
güçleri, kuvvetleri yok edilerek, bunların pençeleri, baskıları altında
inleyen zevallı milletler esâretden, kölelikden kurtarılır. Bunlara
islâmiyyet öğretilerek, seve seve müslimân olmaları teklîf olunur.
Kabûl etmezlerse, müslimânlarla birlikde islâm dîninin âdil,
hürriyyetci ve eşitlik emr eden emrleri altında, müslimânlarla aynı
haklara mâlik olarak ve kendi dinlerinin îcâblarını ve ibâdetlerini
serbestce yapmak sûretiyle yaşamalarına izn verilir. Bu silâhlı
cihâdı, muhârebeyi yalnız devlet yapar. Ya’nî devletin ordusu,
savunma kuvvetleri yapar. Devletin emri, bilgisi, izni olmadan
hiçbir müslimânın kâfirlere saldırması, eşkıyâlık yapması câiz değildir.
Devletin sulh yapdığı kâfirlerden birini öldüren müslimânı,
islâm dîni en ağır cezâya çarpdırmakdadır. Görülüyor ki, islâm
dîninde, cihâd demek, memleketleri yıkmak, insanları öldürmek
demek değildir. İnsanlara islâmiyyeti tanıtarak, kendiliklerinden
seve seve müslimân olmalarına çalışmak demekdir. Peygamberimiz
“sallallahü aleyhi ve sellem” ve Eshâb-ı kirâm “radıyallahü
teâlâ anhüm ecma’în” ve hakîkî müslimân olan islâm devletleri,
meselâ Osmânlılar, hep böyle cihâd etdiler. Güçsüz, sa-
– 61 –