Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

ye havânın dolması gibi olur.]Veşşemsi sûresi dokuzuncu âyetinde
meâlen, (Nefsini tezkiye eden kurtuldu. Nefsini günâhda, cehâletde,
dalâletde bırakan, ziyân etdi) buyuruldu.
[(Mevâkib tefsîri)nde diyor ki, (Nefs tezkiye edilince, kalb tasfiye
bulur. Ya’nî nefs, kötü isteklerden kurtarılınca, kalbin mahlûklara,
harâmlara bağlılığı kalmaz.Fârisî beyt tercemesi:
Harâmları istemekden, kesilmedikçe nefs,
kalb ilâhî nûrlara, ayna olamaz hiç!
Nefsin kötülükleri, pislikleri demek, islâmiyyetin beğenmediği,
harâm etdiği şeyler [ya’nî, dünyâ] demekdir). Şimdi ba’zıları, Allahü
teâlânın fenâ dediği, yasak etdiği şeylere, moda, asrîlik, ilericilik
diyor. Allahü teâlânın beğendiği, emr etdiği şeylere gericilik,
câhillik diyor. Harâm işleyenlere san’atkâr, aydın, ilerici insan,
müslimânlara mürtecî, yobaz, gerici diyenler oluyor. Bunlara aldanmamalı.
Dîni, Ehl-i sünnet âlimlerinin kitâblarından öğrenmelidir.]
Görülüyor ki, bu açık, parlak islâmiyyete ve temiz, doğru yola
inanmıyan kimsenin kalbi, şekerin tadını anlıyamıyan safralı gibi,
hastadır. Fârisî mısra’ tercemesi:
Bir kimse, kör ise, güneşin suçu ne?
Seyr ve sülûkdan [ya’nî tesavvuf yolunda ilerlemekden] maksad,
nefsi tezkiye ve kalbi tasfiye etmekdir. Ya’nî nefsi ve kalbi
hastalıklardan kurtarmakdır. Bekara sûresinde, (Kalblerinde hastalık
vardır) meâlindeki dokuzuncu âyet-i kerîmede bildirilen hastalık
tedâvî edilmedikçe, hakîkî îmân ele geçmez. Bu âfetler var
iken, akl yolu ile kalbde hâsıl olan îmân, îmânın sûretidir. Çünki
nefs, bu îmânın tersini istemekde, küfründe inâd ve isrâr etmekdedir.
Böyle îmân, safra hastasının, şekerin tatlı olduğuna îmân etmesi
gibidir. Herne kadar inandım dese de, vicdânı, şekeri acı bilmekdedir.
Safrası düzeldikden sonra, şekerin tatlı olduğuna hakîkî
îmân hâsıl olur. Îmânın hakîkati de, nefsin tezkiyesinden ve kalbin
itmînânından sonra kalbde hâsıl olur. [İtmînân, hakîkî inanmak
demekdir.] İşte böyle hakîkî îmân yalnız Evliyâda bulunur ve elden
gitmez. Yûnüs sûresinde, (Biliniz ki, Allahü teâlânın Evliyâsı
için, azâb korkusu, ni’metlere kavuşmamak üzüntüsü yokdur!)
meâlindeki altmışikinci âyet-i kerîmedeki müjde, böyle îmân sâhibleri
içindir. Allahü teâlâ, hepimizi bu kâmil, hakîkî îmânla şereflendirsin!
Âmîn.
– 556 –