Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

du ki, (Peygamberler “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” öldükden
sonra mu’cizeleri, Velîler de “kaddesallahü teâlâ esrârehümül’azîz”
öldükden sonra kerâmetleri devâm eder. Bunun için, öldükden
sonra da bunlara istigâse, tevessül edilir.) Abdülhay Şernblâlî
de, Peygamberler “aleyhimüssalevâtü vetteslîmât” ile ve Evliyâ
“kaddesallahü teâlâ esrârehümül’azîz” ile tevessülün câiz olduğunu
uzun isbât etmekdedir. İbni Âbidîn “rahime-hullahü teâlâ”,
birinci cild sonunda buyuruyor ki, (Âlimlerin, Seyyidlerin, Velîlerin,
umûma vakf edilmiş olmıyan yerdeki kabrleri üzerine türbe
yapmak câizdir.) Beşinci cildde lebs faslında diyor ki, (Evliyânın,
sâlihlerin kabrleri üzerine, sanduka, örtü, sarık sarmak mekrûh denildi.
Bize göre, meyyite ta’zîm ve hurmete sebeb olmak, hakâret
edilmemek, gâfillerin edebli olmaları için, bunlar câizdir. Ameller
niyyete göredir.) Vehhâbîler, Kur’ân-ı kerîme ve hadîs-i şerîflere
yanlış ma’nâ veriyorlar. Kendi anladıklarına inanmıyanlara kâfir
diyorlar. [(Feth-ul-mecîd) adındaki vehhâbî kitâbında yazılı olan
yalanlara ve iftirâlara, (Kıyâmet ve Âhıret) kitâbımızda vesîkalarla
uzun cevâblar verilmiş, kitâbın yazarı rezîl edilmişdir.]
[Tenbîh: İbni Âbidîn “rahime-hullahü teâlâ”, bâgîleri anlatırken
diyor ki, (Hâricî denilen kimseler, şübheli olan (birkaç ma’nâ
çıkarılabilen) delîlleri te’vîl ediyorlar. Ya’nî ba’zı âyet-i kerîmelere
ve mütevâtir olan hadîs-i şerîflere, açık ve meşhûr olmıyan
ma’nâlar veriyorlar. Hazret-i Alînin “radıyallahü teâlâ anh” askerinden
ayrılarak ona karşı harb edenler böyle idi. Hâkim ancak Allahdır.
Hazret-i Alî, iki hakemin hükmüne uyarak, hilâfeti Mu’âviyeye
“radıyallahü teâlâ anh” bırakmakla büyük günâh işledi, dediler.
Onunla harb etmelerine bu yanlış te’vîlleri sebeb oldu. Kendileri
gibi inanmıyanlara kâfir dediler. Hâricîler ve vehhâbîler gibi,
şübheli delîlleri yanlış te’vîl ederek, kat’î delîle uymıyan iş yapanlara,
müctehid olan fıkh âlimleri kâfir demediler. Bâgî, âsî, bid’at
ehli olduklarını söylediler. Türkçede sapık, denilmekdedir. Delîllerde
kat’î, (açık olarak) anlaşılan tek bir ma’nâya inanmıyan ise
kâfir olur. Âlemin yok olacağına, ölülerin tekrâr dirileceklerine
inanmamak böyledir. Alî ilahdır, Cebrâîl vahy getirirken yanıldı
diyen de kâfir olur. Çünki bu sözler, te’vîl ederek, ictihâd için uğraşarak
anlaşılan ma’nâlar değildir. Nefse uymakdandır. Hazret-i
Âişeyi “radıyallahü teâlâ anhâ” kazf eden [ya’nî kötüleyen] ve babasının
“radıyallahü teâlâ anh” sahâbî olduğuna inanmıyan da kâfir
olur. Çünki ikisi de, Kur’ân-ı kerîmde açık olarak bildirilen delîli
inkârdır. Fekat, hazret-i Ebû Bekr ile hazret-i Ömeri seb eden
ve halîfeliklerine inanmıyanın te’vîli varsa, kâfir olmaz. Müslimânların
mallarına, canlarına saldırmak gibi kat’î açık olan harâm-
– 531 –