Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

“Allahümme rabbe hâzihidda’vetittâmmeti vessalâtil kâimeti âti
Muhammedenil vesîlete vel fadîlete veddereceterrefî’ate veb’ashu
mekâmen mahmûdenillezî vaadtehu inneke lâ tuhlifül mîâd.”) Bu
düâyı güzelce okuyan kimseye verilecek sevâb büyükdür.
65 - Dînimize uygun okunan ezâna karşı ta’zîm ve hurmetde
bulun! Ezân, yer yüzünde söylenen sözlerin en doğrusudur.
Hazret-i Âişe “radıyallahü anhâ” [Elliyedi senesinde, Medînede,
altmışbeş yaşında vefât etdi.] Her zemân ezânı dinlerdi. Sordular:
“Ey mü’minlerin anası, niçin ezân okunurken işini terk ediyorsun?”
(Ben Resûlullahdan “sallallahü aleyhi ve sellem” işitdim,
“Ezân okunurken iş işlemek dinde noksanlıkdır” buyurdu. Onun
için ezân okunurken işimi terk ederim) dedi.
Ebû Hafs Haddâd “rahime-hullahü teâlâ”, [264 de Nişâpurda
vefât etdi] demircilik yapardı. Her ne zemân ezânı işitse, çekici yukarı
kaldırmış ise, aşağıya indirmez, eğer çekiç aşağıda ise, yukarı
kaldırmazdı. Bir kişi ile konuşuyor idiyse, hemen sözünü keser,
ezânı dinlerdi. Nihâyet bu zât merhum oldu. Dostları, cenâzesini
götürürlerken, müezzin minâreden “Allahü ekber” diyerek ezân
okumağa başladı. Cenâzeyi götürenlerin ayakları yürüyemez oldu.
Cehd ve gayretlerine rağmen, cenâzeyi götürmek mümkin olmadı.
Nihâyet ezân bitdikden sonra, cenâzeyi götürmek mümkin oldu.
Ezân-ı Muhammedîye ta’zîm ve hurmet edenler ve onun, harflerini,
kelimelerini değişdirmeden, bozmadan ve tegannî etmeden, minâreye
çıkıp sünnete uygun okuyanlar, yüksek derecelere vâsıl
olacaklardır. İbni Âbidîn, nemâz bahsinin başında diyor ki, (Oturarak,
tegannî ederek, câmi’ içinde, vaktinden evvel [ve ho-parlör
ile] okunan ezân, islâm ezânı değildir.) Bunlar, sünnete uygun olarak
tekrâr okunur.
66 - Bir hadîs-i şerîfde, (Her kim ezân-ı Muhammedî sesini işitdiği
zemân müezzin ile berâber hafifçe okusa, her harfine bin sevâb
verilir, bin günâhı afv olur) buyuruldu.
67 - Ezân-ı Muhammedî, ya’nî sünnete uygun okunan ezân büyük
bir ni’metdir. Ta’zîm edilmesi lâzım gelen büyük lutf-i ilâhîdir.
Ezân, İslâm dîninin doğuşunda yokdu. Eshâb-ı Güzîn “radıyallahü
anhüm ecma’în” dediler ki, yâ Resûlallah “sallallahü teâlâ
aleyhi ve sellem”! Nemâz vaktlerini bize bildirmek için bir şey
olsa. O gece Eshâbdan Bilâl Habeşî “radıyallahü teâlâ anh” rüyâsında
gördü ki, gökden iki kişi inip abdest aldılar. Biri ezân okudu
ve kamet getirdi ve biri de imâm oldu. Nemâz kıldılar. Ondan
sonra da, göklere doğru yükselip gitdiler. Bu rü’yâyı gelip Resûlullaha
“sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” söyledi. Resûl-i ekrem
de, Eshâb-ı kirâm toplu bir hâlde iken, bu rü’yâyı nakl eylediler
– 424 –