Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

ya’nî sessiz zikr etmek, (Zikr-i cehrî)den, ya’nî sesle zikr etmekden
dahâ efdaldir. Böyle zikr ederlerdi. Hadîs-i şerîfde bildirilen (ihsân)
mertebesinde idiler. Kalbleri hep feyz kaynağına [ya’nî Allahü
teâlâya] karşı idi. Böyle olan tesavvuf büyüğünün teveccühüne
kavuşan sâdık, hâlis bir kimsenin kalbi, hattâ bütün latîfeleri hemen
zikr etmeğe başlar. Huzûra, ya’nî Allahü teâlâdan başka hiçbir
şeyin kalbde bulunmamasına ki, buna (Müşâhede) de denir ve
cezbelere, (vâridât) denilen feyzlere, ya’nî zâhirini ve bâtınını nûrların
kaplaması gibi ni’metlere kavuşur. Mürşidinin kalbinden feyz
alanın kalbine Allahü teâlâdan başka hiçbir şeyin düşüncesi gelmez.
Bütün a’zâsı sünnete uygun ve azîmet ile hareket eder. Bu
ni’metler ne büyük se’âdetdir. Yâ Rabbî! Sevgili Peygamberin
Muhammed Mustafâ “sallallahü aleyhi ve âlihi ve sellem” hurmetine
ve O yüce Peygamberin yolunda bulunan meşâyıh-ı kirâm
“rahmetullahi aleyhim ecma’în” hurmetine, bu çok kıymetli ni’met
ile bizleri rızklandır. İmâm-ı Rabbânî, müceddid-i elf-i sânînin
“rahmetullahi aleyh” feyzleri, insanın bütün latîfelerini bu ni’mete
kavuşdurmakdadır.
Cânım, kurban olsun senin yoluna,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed!
Gel şefâ’at eyle kemter kuluna,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed!
Mü’min olanların çokdur cefâsı,
Âhıretde olur zevk-u safâsı.
Onsekizbin âlemin Mustafâsı,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed!
Yedi kat gökleri seyrân eyleyen,
Kürsînin üstünde cevlân eyleyen,
Mi’râcda, ümmetin Hakdan dileyen,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed!
(Yûnüs) neyler iki cihânı sensiz,
Sen hak Peygambersin şeksiz şübhesiz!
Sana uymıyanlar, gider îmânsız,
Adı güzel, kendi güzel Muhammed!
– 359 –