Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

ni Hacer-i Mekkînin “rahime-hullahü teâlâ” (Es-savâik-ul-muhrika)
arabî kitâbı, İstanbulda, Hakîkat Kitâbevi tarafından ofset yolu
ile basdırılmışdır. Bu kitâbı okuyan insâflı bir müslimân, mezhebsizlerin
yanlış yolda olduklarını iyice anlar. Bunlardan bir kısmı,
bugün kendilerine (Ca’ferî) diyorlar. (Biz oniki imâmın yolundayız)
diyerek gençleri aldatıyorlar. Hâlbuki Oniki imâmın yolunda
olan müslimânlara (Ehl-i sünnet) denir. Ehl-i sünnet âlimleri
“rahime-hümullahü teâlâ”, (Oniki imâmı sevmek, son nefesde
îmân ile ölmeğe sebeb olur) buyurmuşlardır.]
Cenâze alayları, devr yapmak için ziyâfetler yapdırıyorlar.
[Cemâ’at ile nemâz kılmıyorlar. Câmi’lerde] Mevlid cem’ıyyetleri,
ilâhîler, mersiyeler okutuyorlar. Tekkelerde çalgı, tambur dinliyorlar.
Bunlar gibi dahâ nice bid’atleri tarîkat olarak yapıyorlar.
Hattâ, Hindistândaki Cûkiyye ve Berehmen kâfirlerinin ibâdetlerini
de tarîkate mal ediyorlar. Dünyâya düşkün olanlarla, fâsıklarla
birlikde bulunuyorlar. Nemâzda Kavmeye, Celseye ve cemâ’ate,
hattâ Cum’a nemâzına ehemmiyyet vermiyorlar. Selef-i
sâlihînin zemânlarında böyle şeyler hiç yokdu. Bunların hiçbiri
islâmiyyetde yokdur. (Ehl-i Sünnet vel-cemâ’at) âlimleri “rahime-hümullahü
teâlâ” böyle bid’atlerden kaçınırlardı. Allahü teâlâya
şükrler olsun ki, Eshâb-ı kirâmda “radıyallahü teâlâ anhüm”
bu çirkin bid’atlerin hiçbiri yokdu. Müslimân olmak istiyen
ve Selef-i sâlihînin “rahime-hümullahü teâlâ” yolunda bulunmak
isteyen kimsenin böyle tarîkatçılardan kaçması lâzımdır. Bunlar,
din hırsızlarıdır. Allahü teâlânın kullarının dinlerini, îmânlarını
yıkıyorlar. Zikr ve diğer yapdıkları şeyler kalbi, nefsi harekete
getiriyor. [Bunlarda, hâller hareketler hâsıl olması değil, mâ-sivâdan
temizlenmeleri lâzımdır.] Keşfin [kerâmetin, gayb olan şeylerden
haber vermenin ve cin ile konuşmanın] zâten islâmiyyetde
kıymeti yokdur. Cûkiyye kâfirleri de, keşf ve kerâmet göstermekdedir.
Aklı olanların gözünü açması, doğruyu iğriden ayırması
lâzımdır. Hem dîne sarılmak, hem de dünyâya düşkün olmak,
bir insanda birlikde bulunamaz. Dünyâlık ele geçirmek için
dînini vermek, aklı olanın yapacağı şey değildir. Buhâra şehrinin
âlimleri, şeyhleri tevekkül sâhibi idiler. Dünyâya düşkün değildiler.
Ziyâfetler vermek, dünyâya düşkün olanları toplamak, kalbi
karartır. O büyükler böyle şeylerden kaçınırlardı. Onlar, Selef-i
sâlihînin “rahime-hümullahü teâlâ” doğru olan i’tikâdına, Resûlullahın
“sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” sünnetine sarılmışlardı.
Her işlerinde (Azîmet) yolunu tutmuşlardı. Bid’atlerden sakınırlardı.
Harâm ve mekrûh yollardan gelen şeylerden kaçınırlardı.
Harâma sebeb olan mubâhlar da harâm olur. (Zikr-i hafî),
– 358 –