Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

MAZLÛM, SABRLI VE GARÎB
OLANLARIN ÖLÜMÜNE DÂİR, ŞEHÎDLER
Bunların ölümleri birdir. Birini diyelim, diğeri dahî ona benzer.
Garîb dahî, iki dürlüdür: Biri, uzak iklimde kalıp yanında akrabâsı
ve âşinâsı bulunmaya. Biri dahî, mekânında fakîr ola. Kimse,
tenezzül edip, onun yanına varmaz ola. Böyle mü’minler dahî, garîbdir
ve ölürse şehîddir. Birisi, altmış yaşını geçe ve beş vakt nemâzını
terk etmeye. Bu dahî şehîddir. [Harâm işlemesi ölümüne
sebeb olan, meselâ, içki içerek zehrlenen, şehîd olmaz. Fekat, harâm
işlerken başka sebeb ile ölürse, meselâ, binâ çökerek ölürse,
şehîd olur. Kadınların, kızların yüzlerinden ve avuç içlerinden başka
her yerleri avret mahallidir. Örtünmeleri farzdır. Ehemmiyyet
vermiyen kâfir olur. Başı, saçı, kolu, bacağı açık olarak sokağa çıkmayan
kadınlar, kızlar da şehîddir. Allahü teâlânın emrlerine ve
yasaklarına (Ahkâm-ı islâmiyye) denir. Ahkâm-ı islâmiyyeyi öğrenen
ve çocuklarına öğreten ana, baba da şehîddir.] Îmânı ve nemâzı
olmazsa, şehîd olmazlar. Ve kâfir elinde esîr olduğu hâlde ölen
müslimân dahî şehîddir. Zulm, işkence yapılarak öldürülen kâfir
şehîd olmaz. Kâfir olarak ölen, aslâ Cennete girmez.
Bu kişiler, ne zemân ölüm yasdığına başlarını koyalar, gökler
kapısı açılır ve yere o kadar melâike iner ki, hesâbını, ancak Mevlâ
bilir. Bunların ellerinde, nûrdan tâc ve hulleler ola. O kişinin canını,
izzet ile da’vet edeler. Nitekim Hak teâlâ, bu hâli, Fecr sûresinin
sonunda beyân buyuruyor.
Bir şehîd dahî budur ki, yüzünü dergâh-ı izzete tutup, (Ey benim
ma’budum! Ne ki, ömrüm olsa, bir şeye ümmîd bağlamadım,
illâ hazretine. Ve dahî, kimseye boyun eğmedim. Dünyâ mekrine,
din düşmanlarına aldanmadım. Yâ Rabbî! Şimdiki hâlde, senden
ümmîdim budur ki, cemî’ ümmet-i Muhammedi “sallallahü teâlâ
aleyhi ve sellem” afv ve mağfiret edesin) diye düâ ve niyâz ede. Bu
dahî şehîddir.
O hâs melekler, o hullelere saralar. O ânda Hakdan nidâ gele
ki: (Cennete götürün! Zîrâ, dünyâda, cümleden ziyâde nemâz kılardı
ve müsâfiri sever, suçları bağışlar idi ve istigfâr eder idi. Ve
beni çok zikr ederdi. Avret mahalli açık olarak sokağa çıkmazdı.
Kendini harâmlardan pâk ederdi. Ve Peygamberlere ve islâmiyyete
mutî’ idi.)
Şimdi, o iki melekler ki, insanın iki omuzunda, dünyâda, hayr
ve şer olarak, işlediklerini yazarlar, onlar diye ki: (Yâ Rabbî! Bizi
dünyâda bu kuluna müvekkel eyledin. Şimdiki demde, izn ver
– 347 –