Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

hat kalın, ey benim oğlum ve kızım, anam ve babam! Bunun gibi
firâk günü yokdur. Hasretlik, görüşmemiz kıyâmete kaldı. Elvedâ
olsun sizlere, ey ardımca göz yaşı dökenler!) der.
Nemâzı kılınıp, omuza alındıkda, yine çağıra ve diye ki, (Beni
yavaş yavaş götürün! Eğer kasdınız sevâb ise, bana zahmet vermeyin!
Sizden Allahü teâlâya hoşnudluk götüreyim!)
Kabr kenârına konuldukda, yine çağırır ve der ki: (Görün benim
hâlimi de, ibret alın! Şimdi beni, karanlık yere koyup gidersiniz.
Ben amelimle kalırım. Bu demleri görüp, vefâsız, yalancı dünyânın
mekrine aldanmayınız!)
Kabrine koydukları zemân, can, başının ucuna gelir. Zinhâr,
bir meyyiti, telkînsiz bırakmayalar. [Defnden sonra sâlih bir kimsenin
(Telkîn) vermesi sünnetdir. Vehhâbîler, telkîn vermenin
sünnet olduğuna inanmıyorlar. Bid’atdır diyorlar. Ölü işitmez, duyamaz,
diyorlar. Ehl-i sünnet âlimleri “rahime-hümullahü teâlâ”
çeşidli kitâblar yazarak telkîn vermenin sünnet olduğunu isbât etdiler.
Bu kıymetli kitâblardan biri Mustafâ bin İbrâhîm Siyâmî
“rahime-hullahü teâlâ” hazretlerinin (Nûr-ul-yakîn fî-mebhas-ittelkîn)
kitâbıdır. Burada, Taberânînin ve ibni Mendenin haber
verdikleri hadîs-i şerîf yazılıdır. Bu hadîs-i şerîfde telkîn verilmesi
emr olunmakdadır. (Nûr-ul-yakîn) kitâbı, binüçyüzkırkbeş (1345)
senesinde Siyamda, Bankong şehrinde yazılmış, 1396 [m. 1976] senesinde,
İstanbulda, ikinci baskısı yapılmışdır.] Allahü teâlânın
emriyle, meyyit, kabrde uykudan uyanır gibi, uyana ve göre ki, bir
karanlık yerdedir. Hizmetçisine ve câriyesine veyâ kendisine dâimâ
yardımda bulunan kimseye seslenip, (Bana mum getirin!) der.
Asla ses ve sadâ gelmez. Kabr yarılıp, iki süâl meleği [Münker ve
Nekîr] zuhûr eder. Bunların ağızlarından yalın ateşler ve burunlarından,
siyâh dumanlar çıkmakda ola. Bu hâlde, ona yakın gelip
diyeler: (Men rabbüke ve mâ dînüke, ve men nebiyyüke), ya’nî
Rabbin kimdir ve dînin hangi dindir ve Peygamberin kimdir?
Bunlara doğru cevâb verirse, o melekler, onu Hak teâlânın, ona
rahmetiyle tebşîr edip giderler. Hemen o ânda kabrin sağ tarafından
bir pencere açılır ve bir ay yüzlü kişi çıkıp, yanına gelir. Bu
îmânlı hâtun ona bakıp şâd olur. (Sen kimsin?) diye süâl eder.
(Ben senin, dünyâda, sabrından ve şükründen yaratıldım. Kıyâmete
değin, sana yoldaş olurum) diye cevâb verir.
Harâmları istemekden kesilmedikce nefs,
Kalb, ilâhî nûrlara ayna olamaz hiç!
– 346 –