Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

yüzyirmi rahmet melekleriyle geleler. Yüzlerinin nûru Arşa çıkmış,
başları tâclı ve arkalarında, nûrdan hulleler ve ayaklarında altın
na’lınlar ve yeşil kanadları bulunur. Ellerinde, Cennet yemişleri,
kokuları misk gibi gelip, izzet ve ikrâm ile selâm verirler ve
(Hallâk-ı âlem, sana selâm eyler ve Cennet verip, habîbi Muhammed
“aleyhisselâm”a komşu eyler ve hazret-i Âişeye musâhib eyler)
derler.
Bu îmânlı kadın, bu kelâmları işitip ve gözünün perdesi açılıp,
ehl-i îmân hâtunlarını göre ve günâhkâr olup, azâb olunanları göre
ve (Onların günâhlarını bağışla Rabbim!) diye, niyâzda buluna.
Cenâb-ı izzetden, bir hitâb gele ki, (Yâ câriyem! Cümle murâdını
hâsıl eyledim, ver emânetini, Habîbimin hâtunu ve kızı sana muntazırdırlar.)
Hemen bu hitâbı işitince, canı titreye ve ayakları atıla
ve terler döke ve can vermek üzere iken, iki melek gele. Ellerinde
ateşden bir çomak, sağ yanında biri, sol yanında biri dura ve şeytân
aleyhil-la’ne koşup gele ve gerçi bundan bize fâide yok ammâ,
hele bir göreyim deyip eline bir cevâhir çanak içinde buzlu su, bu
sûretle gelip, suyu göstere. O melekler, o habîsi görünce, ellerindeki
çomaklarla vurarak, elindeki çanağı kırıp, kendisini kovalar.
O müslimân hâtun bunu görüp güle. Sonra, o hûrî kızları, ona cevâhir
kâse ile kevser şerâbı vereler, içe. Cennet şerâbının lezzetinden
canı sıçrayıp kadehe yapışa ve melek-ül-mevt canını o kadehden
ala. Melekler, çağırışıp, (İnnâ lillahi ve innâ ileyhi râci’ûn) diyeler.
Ve canı alıp gökleri seyr etdirip, Cennete götüreler ve oradaki
makâmını gösterip, derhâl yine, meyyitin başı ucuna getireler.
Ne zemân ki, esvâbını çıkaralar ve saçını çözeler, rûhu hemen
cesedinin başı ucuna gelip, der ki: (Ey yıkayıcı ! Âheste âheste tut!
Zîrâ, Azrâîl pençesinden can yarası yemişdir. Ve tenim gâyet zahmet
çekmişdir ve sarsılmışdır.) Teneşire geldikde, yine gelip diye
ki: (Suyu çok sıcak etme! Tenim pek za’îfdir. Tez beni elinizden
halâs eyleyin ki, râhat olayım.) Yıkayıp kefene sarılınca, bir mikdâr
dura, yine çağıra ve diye ki: (Bu cihânı son görüşümdür. Hısm
ve akrabâlarımı göreyim ve onlar da beni görsünler ve ibret alsınlar.
Onlar da yakında benim gibi öleceklerinden, ardımdan feryâd
etmesinler. Beni unutmayıp, Kur’ân-ı kerîm okuyarak, dâimâ ansınlar.
Benim mîrâsım için, aralarında çekişmesinler. Tâ ki, kabrde
azâb görmiyeyim. Cum’alarda ve bayramlarda da beni hâtırlasınlar.)
Sonra, musallâ üzerine konuldukda, can yine çağırarak, (Râ-
– 345 –