Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

MA’SÛMLARIN ÖLÜMÜNE DÂİR
Bir müslimânın çocuğu ki, hasta ola ve ölüm döşeğine gire,
Makâm-ı illiyyîn, ya’nî Cennet, onun makâmıdır. Oradan, üçyüzaltmış
melek gele, saf saf olup, o ma’sûmun karşısında duralar
ve (Yâ ma’sûm! Müjdeler olsun sana, bugün o gündür ki, geçmiş
olan, analarını ve dedelerini ve cümle komşularını, Hak teâlâdan
dileyesin) deyip, yüz melek, başına bir şefâ’at tacı giydirip ve yüz
melek dahî aşk tâcı giydirip ve yüz melek dahî, gayret ve kuvvet
gömleğini giydirip, altmış melek dahî, gözünün perdesini ve hicâbını
kaldıralar. Cümle hicâblar kalkdığı gibi, tâ hazret-i Âdemden
beri, geçmiş mü’minlerin âbâ ve ecdâdlarını göre. Onların
ba’zısı için azâb hâzırlanmış. Bunların, işbu hâllerini görünce ağlaya
ve haykıra ve titreye. Ve bunu bilmeyenler can çekişir sanırlar.
Sonra, can alıcı melekler gelip, göreler ki, şefâ’at tâcını ve
gömleğini giymiş ve gözünün perdesi kalkmış, canını almağa kuvvetleri
yetmeye ve (Yâ ma’sûm! Hallâk-ı âlem sana selâm söyledi
ve buyurdu ki, ben onu yaratdım, yine bana gelsin. Zîrâ o rûh
emânetini ben verdim, yine bana versin. Onun mükâbelesinde
ona Cennet ve dîdâr vereyim. Eğer inanmazsan yüzünü çevirip,
göklerden tarafa nazar eyle, görürsün) dediklerinde, o ma’sûm
dahî, nazar edip, melekleri ve Allahü teâlânın cemâlini müşâhede
eyleye. Sevinçden cûşa gelip titreye ve kükreye ve kızara. Sıçrayıp,
döşeğinde can vermeye atıla. Yine o azâb içindeki ecdâdları
gözüne erişe, yine canını vermeye. Ve melekler diyeler ki, (Yâ
ma’sûm! Niçin canını vermezsin?) O ma’sûm diye ki, (Ey melekler!
Allahü teâlâya ricâ edin, akrabâ ve ecdâdımı bana bağışlasın.)
Melekler diyeler ki, (Yâ Rabbî! Bu ma’sûm ile bizim hâlimiz
sana ma’lûmdur.) Hazret-i Allah “celle şânühu” hitâb ede ki, (İzzim
hakkı için bağışladım.) Yine melekler, (Yâ ma’sûm! Muştuluk
olsun sana! Hak teâlâ, îmânı olanların günâhlarını bağışladı
ve cümle ricâlarını kabûl eyledi) dediklerinde, ma’sûm dahî şâd
olup, bu hâlde iken, Hak teâlâ, Cennetden iki hûrî gönderip,
onun anası ve babası sûretinde gelip, kollarını açarak diyeler ki,
(Ey bizim oğlumuz, yâhud kızımız! Bizimle gel, biz Cennetde
sensiz olamayız.) Cennet elmalarından bir elma çıkarıp, ma’sûmun
eline vereler, al diyeler. O ma’sûm, elmayı koklarken hazret-i
Azrâîl “aleyhisselâm”, kendi gibi, bir güzel ma’sûm olup, filhâl
canını [rûhunu] ala.
Bir rivâyetde, elmayı koklarken, canı elmaya yapışa ve melek-
– 343 –