Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

Hak teâlâdan hitâb gele ki: (Yâ meleklerim! Onu tutun!)
Melekler, onun canını cemî’ kılları dibinden alıp, yine koyuverirler.
Hak teâlânın azâb etdiğini, kimse halâs etmeğe kâdir değildir.
O ölüm döşeğinde yatan kimse, bu azâbı görüp, ah, ah, keşki
dünyâda iken amelimi îfâ ve edâ edeydim de, bugün, bu siyâseti
çekmeseydim der. Yine, o hastayı bekleyen kişilere, hitâb gele ki:
(Ey benim mütekebbir kullarım! İşte bu dostunuzu, mal harcayıp
kurtarınız! Dünyâda benden gelen belâya sabr etmezsiniz, benden
şikâyet edersiniz. İşte bu kul, azâbda ve canı hulkûma geldi. Benim
kudretimden!) Melekler bu nidâyı işitip, (Ey Rabbimiz! Senin azâbın
hakdır) deyip secdeye kapanalar. Hak teâlâ bunları, Kur’ân-ı
kerîmde haber vermekdedir. Sonra, yine meleklere, tutun diye nidâ
gelir. Öyle tutalar ki, her yerinin, bir kılının dibi dahî boş kalmaya.
Melekler bir uğurdan haykırıp: (Ey Allahın âsî kulunun canı,
gel çık teninden. Bugün o gündür ki, sana azâb ola. Allahü teâlâdan
gayriye muhabbet eylediğinden ötürü, mütekebbir olup, fakîrlere
selâm vermezdin, harâm olan şeyleri yapardın, bâtılı hak
görürdün ve hakkı bâtıl görürdün) diyeler. Bunlar Kur’ân-ı kerîmde
haber verilmekdedir.
Sonra o kişi, meleklere diye ki, bir dem aman verin, aklımı başıma
devşireyim, deyince, göre ki, melek-ül-mevt başı ucunda durmakda.
Onu görünce, bu azâbları unutup, titremeğe başlaya. Melek-ül-mevti
gördükde, deye ki, bunca melekler azâb ederken, sen
kimsin ve neye geldin? Ondan sonra ölüm, bir heybetli âvâz ile, çağırıp
deye ki: Ben, şol ölümüm ki, seni dünyâ yüzünden çıkarsam
gerek. Ve evlâdlarını yetîm kılsam gerek ve dünyâda sevmediğin
akrabâna malını mîrâs etsem gerek.
Ölümden bu sözleri işitince titreyip, yüzünü öte beri çevire. Zîrâ,
alâmeti budur ve hadîs-i Buhârîde, Resûl-i ekrem “sallallahü
teâlâ aleyhi ve sellem”, (Melekleri işitince, yüzünü duvara çevirir,
önünde ölümü ayakda görür) buyurur.
Her ne tarafa dönerse, ölümü o tarafda göre ve yine arkası üzerine
döne.
Melek-ül-mevt bir şiddetli âvâz ile çağırıp, deye ki, ben o ulu
meleğim ki, babanın ve ananın canlarını aldım, sen o vakt, orada
hâzır idin ne fâiden oldu? İşte, cümle dostların bakarlar, ne fâide?
Dahî, ben şol ulu meleğim ki, öldürdüğüm senden evvelkilerin
kuvvetleri senden ziyâde idi.
Bu yatan kişi, meleklerle bu kadar söyleşdikde, azâb melekleri
çekilip giderler. Azrâîl “aleyhisselâm”ı heybet ile gördükde,
– 341 –