Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

di. Biraz sonra, eteğinin altında, bir satırla, bunların yanına geldi,
satırı çekdiği gibi o münâfıkın kellesini uçurdu ve (Resûlullahın
hükmüne râzı olmayanın hâli budur) dedi. İşte bundan dolayı,
kendisine Ömer-ül-Fârûk “radıyallahü teâlâ anh” denildi.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” hazretleri, (Hak ile bâtılı
ayırd edici, Ömerdir) buyurdu.
Onun ardınca, Evliyânın efdali hazret-i Osmân-ı Zinnûreyn
“radıyallahü anh”dır. Hilâfeti hakdır, doğrudur. Ümmetin icmâ’ı
ile sâbitdir. Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem”, ona birbiri
ardınca, iki kızını vermişdir. İkinci kızı vefât etdikde, (Bir kızım
dahâ olsaydı, ona verirdim!) buyurmuşdur.
İkinci kızını verdikde, hazret-i Osmânı “radıyallahü teâlâ anh”
gâyet medh etmişdi. Tezvîc etdikden sonra kızı: (Ey benim gözümün
nûru babam! Hazret-i Osmânı gâyet medh eylediniz. Buyurduğunuz
kadar değil!) dedikde, Resûlullah “sallallahü aleyhi ve
sellem” hazretleri kızına: (Ey benim kızım! Hazret-i Osmândan
gökdeki melekler hayâ ederler!) buyurdu.
Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” ona iki kızını verdiğinden
ötürü, Osmân-ı Zinnûreyn denildi. Zinnûreyn, iki nûr sâhibi
demekdir. Ma’rifet ilminde mâhirdir.
Onun ardınca, Evliyânın efdali, Alî “kerremallahü vecheh ve
radıyallahü anh”dır. Hilâfeti, ümmetin icmâ’ı ile sâbitdir. Resûlullahın
dâmâdıdır. Kızı hazret-i Fâtıma “radıyallahü anhâ” anamızı,
ona tezvîc etmişdir. Tarîkat ilminde mâhirdir. Bir gulâmı var idi.
Birgün, gulâmı murâd eyledi ki, şu efendimi tecribe edeyim. Vaktâ
ki, hazret-i Alî “radıyallahü teâlâ anh”, dışarıda idi. Gulâmın yanına
gelip bir hizmet buyurdu. Gulâm sükût eyledi. Ondan sonra,
hazret-i Alî “kerremallahü vecheh” gulâma, yâ gulâm! Ben sana
ne yapdım ve hâtırın neden münkesir oldu ve benim neyimden incindin,
dedikde, gulâm, sen bana bir şey yapmadın. Ben senin kulunum.
Murâdım seni tecribe etmekdi. Hakkiyle Velîsin, dedi.
[Eshâb-ı kirâmın hepsini sevenlere ve onların yolunda olanlara
(Ehl-i sünnet) denir. Bir kısmını severiz deyip çoğunu sevmiyene
(Şî’î) denir. Eshâb-ı kirâmın hepsine düşman olanlara (Râfizî) denir.
Eshâb-ı kirâmın hepsini severiz diyen, fekat ba’zı şeylerde hiç
birine uymıyan kimseye (Vehhâbî) denir. Sapık din adamı Ahmed
ibni Teymiyyenin fikrleri ile, ingiliz câsûsu Hempherin yalanlarının
karışımına (Vehhâbîlik) denir. Bu inanışlarına uymıyan, Ehl-i
sünnet olan müslimânlara kâfir diyorlar. [Bu sözleri ile, kendileri
kâfir oluyorlar.]
– 326 –