Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

ateşden na’lın olacak, bunların sıcaklığından dimâğı kaynayacakdır)
buyuruldu.
İnsanların kötülemelerinden ve ayblamalarından korkmağa
karşı ilâc olarak şöyle düşünmelidir: Kötülemeleri doğru ise, ayblarımı
bana bildirmiş oluyorlar. Bunları yapmamağa karâr verdim
demeli, böyle kötülemelerden ferahlık duymalıdır. Onlara teşekkür
etmelidir. Hasen-i Basrîye “rahime-hullahü teâlâ”, birisinin
kendisini gîbet etdiğini haber verdiler. Ona bir tabak helva gönderip,
(Sevâblarını bana hediyye etdiğini işitdim. Karşılık olarak bu
tatlıyı gönderiyorum) dedi. İmâm-ı a’zam Ebû Hanîfeye “rahimehullahü
teâlâ”, birisinin kendisini gîbet etdiğini söylediler. Ona bir
kese altın gönderip, (Bize verdiği sevâbları artdırırsa, biz de karşılığını
artdırırız) dedi. Yapılan kötüleme yalan ise, iftirâ ise, zararı
söyliyene olur. Onun sevâbları bana verilir. Benim günâhlarım,
ona yüklenir demelidir. İftirâ etmek, nemmâmlık yapmak, gîbet
etmekden dahâ fenâdırlar. Nemîme, müslimânlar arasında söz taşımakdır.
[(Mektûbât-ı Ma’sûmiyye) ikinci cild, 123. cü mektûbuna
bakınız!]
ÖVÜLMEYİ SEVMEK
5 - Kalb hastalıklarının beşincisi, (Medh ve Senâ) olunmağı sevmekdir.
Bunun sebebi, insanın kendini beğenmesi, yüksek, iyi sanmasıdır.
Medh olunmak, böyle kimseye tatlı gelir. Bunun üstünlük,
iyilik olmadığını, olsa da, geçici olduğunu düşünmelidir. Kibr hastalığı
anlatılırken, bu konuda bilgi verilecekdir.
BİD’AT İ’TİKÂDI
6 - (Bid’at i’tikâdı), yanlış, sapık inanmakdır. Îmânın bozuk ve
sapık olmasıdır. Müslimânların çoğu, bu kötü hastalığa yakalanmışlardır.
His organları ile anlaşılamıyan, hesâb ile ulaşılamıyan
şeylerde akl yürütmek ve aklın yanıldığı şeylere inanmak, insanı
bu hastalığa sürükler. Her müslimânın (i’tikâdda mezheb)in iki
imâmından birine, ya’nî (Mâtürîdî) veyâ (Eş’arî) mezhebine tâbi’
olması lâzımdır. Bu iki imâmdan birini taklîd etmek, insanı bu
hastalıkdan kurtarır. Çünki, (Ehl-i sünnet) âlimleri “rahime-hümullahü
teâlâ”, aklın ermediği bilgilerde, yalnız Kur’ân-ı kerîme
ve hadîs-i şerîflere uymuşlar, akllarını yalnız bu ikisinin ma’nâlarını
arayıp bulmakda ve anlamakda kullanmışlardır. Bu ma’nâları,
Eshâb-ı kirâmdan, Onlar da, Resûlullahdan öğrenmişler ve öğrendiklerini
kitâblarına yazmışlardır.
[Kur’ân-ı kerîmde ve hadîs-i şerîflerde açıkca bildirilmiş olan
– 29 –