Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

yurmağı niyyet ederlerse, nemâzları sahîh olmaz. Bunlara uyanların
da nemâzları sahîh olmaz. İmâmın sesi yetişirken, müezzinin de
nemâz içindeki tekbîrleri söylemesi mekrûhdur ve çirkin bid’atdir.
İhtiyâc olunca söylemesi müstehab olur ise de, tegannî etmeği düşünürse,
nemâzı fâsid olur). Buradan da anlaşılıyor ki, imâmın ve
müezzinin cemâ’ate ho-parlör ile seslerini duyurmaları, hem cemâ’atin
nemâzını ifsâd eder. Nemâzları sahîh olmaz. Hem de, çirkin
bid’at olur. Bid’at işlemek büyük günâhdır. Başka yerde nemâz
kıldırırken televizyonda görülen ve sesi de işitilen imâma uymanın
sahîh olmadığı, Hindistân âlimlerinin Malappuram şehrinde çıkardıkları
(El-mu’allim) mecmû’asının Rebî’ul-evvel 1406 ve Dessembr
[aralık] 1985 târîh ve oniki sayılı nüshasında, vesîkaları ile
yazılıdır.]
Ve dahî, nemâzı bozmayanlar: Önünde, boş saf olduğunda, bir
veyâ iki adım yürüyerek varırsa veyâ âmîn dese ve bu deyiş, eğer
bir başkasına cevâb değilse, kaşıyla veyâ gözü ile bir kimsenin selâmını
alsa, birisi gelip, kaç rek’at kıldınız dese ve ona parmaklariyle
işâret etse, bu sûretlerin hiç birisi nemâzı bozmaz.
Salât, lügatda Allahü azîm-üş-şândan rahmet ve meleklerden
istigfâr, mü’minlerden düâ etmeğe derler. Istilâh ma’nâsı, ef’âl-i
ma’lûme ve erkân-ı mahsûsaya derler ki, türkçede nemâz kılmak
denir. Ef’âl-i ma’lûme, nemâzın hâricinde işlediğimiz fi’llere, erkân-ı
mahsûsa, nemâzın içinde olan rüknlere derler ki, ancak nemâza
mahsûsdur.
Ve dahî birgün Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem” Hazret-i
Alî “kerremallahü vechehü ve radıyallahü anh” hazretlerine
se’âdetle, (Yâ Alî! Senin nemâzın farzına, vâcibine, sünnetine,
müstehabına riâyet etmen gerekdir) buyurduklarında, ensârdan
bir zât dedi ki, (Yâ Resûlallah! Hazret-i Alî bunların
cümlesini bilir. Bize, bir nemâzın farzına, vâcibine, sünnetine,
müstehabına riâyet etmenin fazîletini beyân buyur. Biz dahî,
ona göre amel edelim.) Resûlullah “sallallahü aleyhi ve sellem”
hazretleri buyurdu ki: (Ey benim ümmetim ve Eshâbım! Nemâz,
Allahü azîm-üş-şânın hoşnud olduğudur. Feriştehlerin sevdiğidir.
Peygamberlerin sünnetidir. Ma’rifetin nûrudur. A’mâlin
efdalidir. Bedenin kuvvetidir. Rızkın berekâtıdır. Canın nûrudur.
Düânın kabûlüdür. Melek-ül-mevte şefâ’atcidir. Kabrde çirağdır.
Münker ve Nekîr hazerâtına cevâbdır. Kıyâmet gününde,
üzerinize sâyebândır. Cehennem ile aranızda perdedir. Sırâtı
yıldırım gibi geçiricidir. Cennetde başınıza tâcdır. Cennetin
anahtarıdır.)
– 257 – İslâm Ahlâkı - F:17