Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

Ve dahî, zikr etmenin yüz kadar fâidesini, ulemâ beyân etmişdir.
Biz ba’zısını bildirelim:
Zikr edenden, Allahü azîm-üş-şân râzı olur. Melekler râzı olur.
Şeytân, gamlanır. Kalbi rakîk ve yumuşak olur. İbâdete istekli ve
gayretli olur. Kalbinden gamı giderir. Kalbini ferahlandırır. Yüzünü
nûrlandırır. Şecâ’at sâhibi olur. Muhabbetullaha vâsıl olur. Ona
ma’rifetullahdan bir kapı açılır. Evliyâdan feyz alır. Seksen kadar
ahlâk-ı hamîdeyi cem’ etmiş olur.
(Eşhedü enne Muhammeden abdühü ve Resûlüh) demenin
ma’nây-ı şerîfi dahî budur ki, âhır zemân Peygamberi Muhammed
Mustafâ “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” hazretleri Allahü azîmüş-şânın
hem kulu, hem Resûlüdür.
Yidi ve içdi ve hâtunları nikâhladı. Oğulları ve kızları oldu.
Cümlesi hazret-i Hadîceden “radıyallahü anhâ” olmuşdur. Yalnız
İbrâhîm, Mâriye adlı câriyeden olmuşdur. Ve memeden kesilmeden
vefât etmişdir. Fâtıma “radıyallahü anhâ”dan gayri cümle evlâdları
kendinden evvel vefât etmişdir. Onu hazret-i Alîye “kerremallahü
vecheh” tezvîc etmişdir. Hazret-i Hasen ve hazret-i Hüseyn,
hazret-i Alînin ve hazret-i Fâtımanın “radıyallahü anhüm”
çocuklarıdır. Ve cümle kızlarının içinde, hazret-i Fâtıma efdaldir.
Ve Resûlullah “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” hazretlerinin sevgilisidir.
Resûl-i ekremin “sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem” onbir hâtunu
vardır: Hazret-i Hadîce, Sevde, Âişe, Hafsa, Ümm-i Seleme,
Ümm-ı Habîbe, Zeyneb bint-i Cahş, Zeyneb bint-i Huzeyme,
Meymûne, Cüveyriyye, Safiyye “radıyallahü anhünne”.
İnsanla cinne, hak ile bâtılı ve harâm ile halâli, dünyânın fânî ve
âhıretin bâkî olduğunu, dînin ilmihâlini ta’lîm için gelmiş, hak Peygamberdir
“sallallahü teâlâ aleyhi ve sellem”.
(Edille-i şer’ıyye) dörtdür: Kitâb, Sünnet, İcmâ-i ümmet, Kıyâs-ı
müctehid. Âlimler din bilgilerini bu dört kaynakdan almışdır.
Kitâb, Allahü azîm-üş-şânın kelâmına denir. Sünnet, kavl-i Resûl,
fi’l-i Resûl, takrîr-i Resûldür. İcmâ-i Ümmet, bir asrda bulunan
müctehidlerin, meselâ Eshâb-ı kirâmın “radıyallahü teâlâ anhüm”
veyâ dört mezhebin bir konuda sözbirliği yapmasıdır. Kıyâs, Müctehidlerin,
bir şeyi, başka bir şeye benzetmesine denir.
Ve dahî, mezheb, lügatda yola derler. Bizim iki yolumuz vardır:
Biri, i’tikâd yolu ve biri de, amel (iş) yolu.
İ’tikâd yolunda imâmımız, ya’nî kılavuzumuz, Ebû Mansûr
– 191 –