Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

par, evlere girer. Bunları yapabilmek için tehlükelere atılır.
Bunlar arasında yakalananlar, işkencelere katlanarak, hattâ
mallarını, cânlarını vermeği göze alarak, suç ortaklarını ele vermemeği
şecâ’at sayarlar. Hâlbuki, bu alçaklarda şecâ’atin kokusu
bile yokdur. Şecâ’at sâhibi kimse, aklın ve dînin beğendiği şeyi
yapmak için ortaya atılır. Millete, hükûmete hizmet etmek,
sevâb kazanmak ister. Şecâ’at güzel huyuna kavuşarak, Allahü
teâlânın rızâsına ulaşmağı sever. Kurdun, kaplanın saldırmaları
da bir kahramânın hücûmuna benzer ise de, şecâ’atla alâkaları
yokdur. Kuvvetleri ve yaratılışları îcâbı saldırarak zarar yaparlar.
İyi düşünce ile ve hayr yapmak, sevâb kazanmak için ileri
atılmazlar. Kendilerine dayanamıyan za’îflere hücûm ederler.
Silâhlı ve kuvvetli bir kimsenin, silâhsız, çıplak, aç bir kimseye
saldırması da böyledir. Bu ise, şecâ’at olmaz. Şecâ’at demek, aklı,
fikri ve bilgisi ile saldırmayı uygun görmek, dünyâ kazancını
düşünmeyip, rûhunda şecâ’at iyi huyu bulundurmağı, tehevvür
ve korkaklık kötü huylarından kurtulmağı istemek demekdir.
Böyle kimse, zararlı, çirkin iş işlemekden ise, ölmeği tercîh eder.
Şerefle ölmeği, şerefsiz yaşamakdan üstün tutar. Hayr ile anılmağı,
yüz karası ile yaşamağa değişir. Şecâ’atde, yaralanmak ve
ölmek tehlükeleri olduğu için, önceden tatlı olmıyabilir. Fekat
sonunda, dünyâ ve âhıret kazanclarının ve zaferin lezzeti ile
sonsuz tatlı olur. Hele islâmiyyeti korumak, Resûlullahın parlak
dînini yaymak için can vererek (Şehîd olmak) lezzeti, dünyâ ve
âhıret lezzetlerinin hiç birinde bulunmaz. Nitekim Âl-i İmrân
sûresinin yüzaltmışdokuzuncu âyetinde meâlen, (Allah yolunda
canlarını verenleri ölü sanmayınız! Onlar diridir. Rablerinin
ni’metlerine kavuşmuşlardır) buyurulmuşdur. Şecâ’ati medh
eden hadîs-i şerîfler sayılamıyacak kadar çokdur. Cihâddan kaçmak,
insanı ölümden kurtarmaz. Ömrü uzatmaz. Düşman karşısında
kalmak da, insanı öldürmez, yok etmez. Ecel, ileri ve geri
gitmez. İnsanın ömrü değişmez. Çok olur ki, kaçmak ölüme sebeb
olur. Düşmana karşı dayanmak da, zafere ve selâmete kavuşdurur.
Hazret-i Mu’âviye “radıyallahü anh” diyor ki, Sıffîn
muhârebesinde kaçmağa niyyet etmişdim. (Sabr eyliyen, belâdan
kurtulur) hadîs-i şerîfi hâtırıma geldi. Sabr etdim, dayandım.
Allaha şükr, kaçmakdan kurtuldum. Bu sabrım sâyesinde
hilâfete kavuşdum.
Şecâ’atin temeli, Allahü teâlânın takdîrine râzı olmak, Ona
tevekkül etmek, Ona güvenmekdir. Allahın arslanı, şecâ’at nehrlerinin
kaynağı, vilâyet bağçesinin gülü olan hazret-i Alî “radıyal-
– 160 –