Islam Ahlaki - Ali Bin Emrullah - Muhammed Hadimi

NİFÂK
32 - Nifâk, münâfıklık, içinin dışına uymamasıdır. Kalbinde
küfr olan kimsenin mü’min olduğunu söylemesi, dinde nifâk olur.
Kalbinde düşmanlık olup, dostluk göstermek dünyâ nifâkı olur.
Küfrün en kötüsü, dinde nifâk yapmakdır. Medîne şehrindeki münâfıkların
reîsi, Abdüllah bin Übey bin Selûl idi. Müslimânların
Bedr gazâsındaki zaferlerini görünce, müslimân olduklarını söylediler.
Fekat, kalbleri ile inanmadılar. Hadîs-i şerîfde, (Müslimânlara,
sözleriyle dostluk gösterip, davranışlarıyla düşmanlık edenlere,
Allahü teâlâ ve melekler la’net eylesin) ve (Münâfıkın üç alâmeti
vardır: Yalan söyler, sözünde durmaz ve emânete hıyânet eder)
buyuruldu. Böyle kimse, müslimân olduğunu söylese, nemâz kılsa
da, münâfıkdır.
TEFEKKÜR ETMEMEK
33 - İnsanın, günâhlarını düşünmesi ve bunlara tevbe etmesi,
tâ’atlarını, ibâdetlerini düşünüp, bunlara da, şükr etmesi lâzımdır.
Mahlûklardaki ve kendi bedenindeki ince san’atları, düzenleri, birbirlerine
olan bağlılıklarını düşünerek de, Allahü teâlânın varlığını
ve büyüklüğünü anlaması lâzımdır. Mahlûkların, varlıkların
hepsine (Âlem) denir.
[Âlem, üç kısmdır: (Âlem-i ecsâd), (Âlem-i ervâh) ve (Âlem-i
misâl). Âlem-i misâl, varlık âlemi değildir. Görünüş âlemidir.
Her varlığın, bu âlemde bir görüntüsü bulunur. Âlem-ı ervâh,
Arşın hâricindeki şeylerdir. Bunlar maddî değildir. Bunlara
(Âlem-i emr) de denir. Âlem-i ecsâd, madde âlemidir. Buna
(Âlem-i halk) da denir. Bu da ikiye ayrılır: İnsana (Âlem-i sagîr)
denir. İnsandan başka varlıkların hepsine (Âlem-i kebîr) denir.
Âlem-i kebîrde olan herşeyin, âlem-i sagîrde, bir nümûnesi, benzeri
vardır. İnsanın kalbi, rûh âlemine açılan bir kapıdır. Kâfirlerde
bu kapı kapanmış, harâb olmuşdur. Bunun için, kâfirlerin
rûh âleminden haberleri yokdur ve olamaz. Kalbin hayât bulması,
rûh âlemine açılması için tek çâre, tek ilâc, îmân etmesidir,
müslimân olmasıdır. Mü’minin kalb kapısından Âlem-i emre girmesi
ve bu âlemde sonsuza, ebedî hayâta ilerlemesi için, çalışması
lâzımdır. İslâmiyyetin sekiz ana ilminden biri olan (Tesavvuf)
ilmi, bu çalışmaları öğreten, mu’azzam bir ilmdir. Bu ilmin mütehassıslarına
(Velî) ve (Mürşid) denir. Mürşidlerin en meşhûru,
imâm-ı Rabbânî Ahmed Fârûkîdir. 1034 hicrî ve 1624 mîlâdî senesinde
Hindistânda vefât etmişdir.
Tıb ve fen fakültelerinde okuyup da, mahlûklardaki san’at in-
– 105 –