Hakikat Kitabevi Yayinlari - Faideli Bilgiler - Ahmed Cevdet Pasa - Huseyin Hilmi Isik

şıklıklar çıkdı. Ebû Bekr “radıyallahü anh” yarımadada hâsıl olan
bu karışıklıkları düzeltdi. Mürtedlerin terbiyesi ile uğraşdı. Vakt-i
se’âdetde olduğu gibi, birlik te’mîn etdi. Ömer “radıyallahü anh”
halîfe olunca, bir hutbe okuyup:
(Ey Resûlün Eshâbı “radıyallahü teâlâ anhüm ecma’în”! Arabistân,
ancak sizin atlarınıza arpa yetişdirebilir. Hâlbuki Allahü teâlâ,
Muhammed aleyhisselâmın ümmetine, yeryüzünün her tarafında,
yer, memleket vereceğini, Habîbine va’d etmişdir. Hani, bu
va’d edilen memleketleri zabt ederek, dünyâda ganîmete, âhıretde
gazâ ve şehîdlik rütbesine nâil olmak istiyen erler nerede? Din uğruna
can ve baş fedâ ederek, vatanlarını bırakıp, Allahü teâlânın
kullarını zâlimlerin pençelerinden kurtaracak gâzîler nerede?) diyerek
Eshâb-ı kirâmı cihâda ve gazâya teşvîk buyurdu. İşte İslâm
memleketlerinin, üç kıt’a boyunca, hızla genişlemesine, milyonlarca
insanın küfrden kurtulmalarına sebeb, hazret-i Ömerin “radıyallahü
anh” bu nutkudur. Bu nutk üzerine, Eshâb-ı kirâm “aleyhimürrıdvân”
ölünceye kadar cihâd ve gazâ etmeğe ahd ve ittifâk
etdi. Halîfenin gösterdiği şeklde ordular kurulup, Ehl-i islâm, yerlerini,
yurdlarını terk ile Arabistândan çıkıp, her tarafa yayıldı. Gidenlerin
çoğu, geri dönmeyip, gitdikleri yerlerde, ölünciye kadar
cihâd etdi. Böylece, az vaktde çok memleket alındı. O vakt, iki büyük
devlet vardı. Biri Rum İmperatorluğu, diğeri Îrân devleti idi.
Ehl-i islâm, ikisine de gâlib geldi. Hele Acem devleti, büsbütün ortadan
kalkdı. Memleketlerinin hepsi, müslimânların eline geçdi.
Ehâlîsi müslimân olmakla şereflendi. Dünyâda râhata, âhiretde
ebedî se’âdete kavuşdular. Osmân ve Alî “radıyallahü anhümâ”
zemânlarında da böyle gazâ ile uğraşıldı. Fekat, Osmân “radıyallahü
anh” zemânında, halîfeye karşı gelenler türedi ve şehîd etdiler.
Alî “radıyallahü anh“ zemânında, hâricî kavgaları baş gösterdi.
Ehl-i islâm arasında ayrılık başladı. Feth ve zaferin en büyük sebebi
ise, ittifâk ve birlik olduğundan, bunların zemânında, Ömer “radıyallahü
anh” zemânı kadar, memleket alınamadı.
Hulefâ-i râşidîn zemânı, otuz sene idi. Bu otuz sene, Peygamberimiz
“aleyhisselâm” zemânı gibi güzel geçdi. Bu dört halîfeden
sonra, Ehl-i islâm arasında, bid’atler ve yanlış yollar meydâna
çıkarak, nice kimseler doğru yoldan ayrıldı. Yalnız, Eshâb-ı kirâm
gibi îmân edenler ve ahkâm-ı islâmiyyeye onlar gibi tâbi’
olanlar kurtuldu ki, bunların yoluna (Ehl-i sünnet vel-cemâ’at)
fırkası denir. Ehl-i sünnet âlimi demek, dört mezhebden birinin
âlimi demekdir. Doğru yol, yalnız budur. Peygamber “aleyhisselâm”
efendimizin ve Eshâb-ı kirâmın “radıyallahü teâlâ anhüm
ecma’în” gitdiği doğru yol, Ehl-i sünnet âlimlerinin gösterdiği
– 16 –