R.J.Palacio - Mucize CS

Xonierans Salon -a
İkinci kata giderken Charlotte kesinlikle hiç susmadı. Geçen yıl
sahneledikleri Oliver! adlı oyunu anlatıyordu. Kız olmasına rağmen
Oliver'ı o oynamıştı. Bunu söylerken konferans salonunun çift
kanatlı kapılarını itip açtı. Odanın diğer ucunda sahne vardı.
Charlotte sahneye doğru sekmeye başladı. Julian peşinden
koştu, sonra koridorun yansında arkasına döndü.
Onu takip etmem için; "Haydi, gelin!" dedi yüksek sesle.
Ben de gittim.
"O gece yüzlerce izleyici vardı," dedi Charlotte, hala Oliver!' dan
bahsettiğini anlamam bir-iki saniyemi aldı. "Çok ama çok gergindim.
Bir sürü repliğim ve söylemem gereken bir dolu şarkı vardı.
Çok çok çok çok zordu!" Benimle konuşmasına rağmen bana
pek bakmıyordu. "Açılış gecesi ailem ta en arkada, şu an Jack'in
olduğu yerdeydi ama ışıklar kapalı olduğunda o kadar arkayı
göremiyorsun. Ben de, 'Annemler nerede? Annemler nerede?'
deyip duruyordum. Sonra geçen yılki tiyatro öğretmenim Bay
Resnick, 'Charlotte, assolist gibi davranmayı kes!' dedi. Ben de,
'peki', dedim. Sonra annemleri gördüm ve her şey yoluna girdi.
Tek bir repliği bile unutmadım."
O konuşurkenJulian'ın göz ucuyla bana baktığını fark ettim.
Bu, insanları sık sık yaparken gördüğüm bir şeydir. Baktıklarını
bilmediğimi sanıyorlar ama başlarını eğiş biçimlerinden bunu
anlayabiliyorum. Jack'in nereye gittiğini görmek için başımı çevirdim.
Salonun arka tarafında duruyor, sıkılmış gibi görünüyordu.
"Her yıl bir oyun sahm;liyoruz," dedi Charlotte.
35