R.J.Palacio - Mucize CS

P-ı. J". Pruo.cio
Sanki havada süzülüyordum. Çok garipti. Güneş tüm gücüyle
yüzüme vuruyor, rüzgar esiyor da esiyor gibiydi. Sahneye
yaklaştıkça ön sıradaki Bayan Rubin' in bana el salladığını gördüm,
hemen yanında isterik bir şekilde ağlayan Bayan G. oturuyordu;
mutluluk gözyaşları dökerken durmadan gülümsüyor
ve alkışlıyordu. Sahnenin basamaklarını çıkarken muhteşem bir
şey oldu: Herkes ayağa kalkmaya başladı. Yalnızca ön sıradakiler
değil, tüm seyirciler bir anda ayağa hlkmıştı; tezahürat yapıyor,
deli gibi alkışlıyorlardı. Ayakta alkışlıyorlardı. Beni.
Sahnede Bay Toto'ya doğru yürüdüm, iki eliyle elimi sıkıp
kulağıma, "Tebrikler, Auggie," diye fısıldadı. Ardından tıpkı
olimpiyatlardaki gibi altın madalyayı başımdan geçirdi ve beni
seyircilere döndürdü. Sankikendimi bir filmde bir karakter olarak
izliyordum; neredeyse başka biriydim. Sanki Yıldız Satıaşlan:
Bölüm lV - Yeni Bir Umut'un son sahnesindeydim; Luke Skywalker,
Han Solo ve Chewbacca, Ölüm Yıldızı'nı yok ettikleri için
alkışlanıyordu. Sahnede dururken kafamın içinde Yıldız Savaşlan
melodisi çalıyordu.
Aslında bu madalyayı neden aldığımdan emin değildim.
Hayır, bu doğru değil. Nedenini biliyordum.
Bu, birini gördüğünüzde, ister tekerlekli sandalyede olsun,
ister konuşma engelli; onun yerinde olmayı hayal dahi edememeniz
gibi bir şey. Tabii bu durumda diğer insanlar, hatta belki
de o konferans salonundaki herkes için ben öyle biriydim.
Gerçi bana sorarsanız, ben sadece benim. Sıradan bir çocuk.
Ama şey, ben olduğum için bana bir madalya vermek istiyorlarsa
sorun değil. Tabii ki alırım. Bir Ölüm Yıldızı falan yok
etmedim ama artık beşinci sınıfı bitirmiş bulunuyorum. Ve bu,
ben olmasanız bile zor bir iş.
325