R.J.Palacio - Mucize CS

Panavır
Ertesi gün de ilk gün kadar harikaydı. Sabah ata bindik, öğleden
sonra da belimize tırmanış ipleri bağlayıp rehberler eşliğinde devasa
ağaçlara tırmandık. Akşam yemeği için kulübeye döndüğümüzde
yine çok yorulmuştuk. Yemekten sonra dinlenecek bir saatimiz
olduğu, ardından on beş dakikalık bir otobüs yolculuğuyla açık
hava sineması için panayıra gideceğimiz söylendi.
Henüz annem, babam ve Via'ya mektup yazacak fırsatım
olmamıştı, bu yüzden onlara bir mektup yazıp iki gün boyunca
yaptığımız her şeyi anlattım. Mektubun eve benden önce varma
ihtimali olmadığı için döndüğümde yazdıklarımı onlara yüksek
sesle okuduğumu hayal ettim.
Panayıra vardığımızda güneş batmaya başlamıştı, saat yedi
buçuğa geliyordu. Çimenlerin üzerinde gölgeler uzuyordu, bulut
lar pembe ve turuncuya bürünmüştü. Sanki biri bir tebeşir alıp
renkleri parmaklarıyla gökyüzüne bulaştırmış gibiydi. Daha önce
şehirde güzel bir günbatımı görmediğimden değildi, görmüştüm;
binaların arasından, batan güneş ışığı kesitleri halinde. Ama
dört bir yandan bu kadar gökyüzü görmeye hiç alışık değildim.
Burada, panayırda eski insanların neden dünyanın düz, göğün
de onun üzerine kapanmış bir kubbe olduğunu düşündüğünü
anlayabiliyordum. Devasa açık arazinin ortasında, panayır tam
da böyle görünüyordu.
Oraya ilk varan okul olduğumuzdan, öğretmenler filmi
izlemek için iyi yerler seçip uyku tulumlarımızı sermemizi söyleyinceye
kadar alanda istediğimiz gibi koşturduk. Sonra da uyku
278