R.J.Palacio - Mucize CS

Via'ya bakıp bana katılması için, "Ama onu düzeltebilirler,"
dedim ama bana bakmadı.
Annemin dudakları titriyordu. "Sanırım Papatya'ya veda
etmemizin zamanı geldi, Auggie. Üzgünüm."
"Hayır!" dedim.
"Acı çekmesini istemeyiz, Auggie," dedi.
Telefon çaldı. Via açtı, "Tamam, teşekkürler," deyip kapadı.
"Taksi dışarıdaymış," dedi ellerinin tersiyle gözyaşlarını silerek.
"Tamam, Auggie, bana kapıyı açabilir misin?" dedi annem,
Papatya 'yı halsiz bir bebekmiş gibi kucaklarken.
"Lütfen, anne, hayır!" Ağlayarak kapının önünde durdum.
"Tatlım, lütfen," dedi annem. "Çok ağır."
"Peki ya babam?" diye sordum.
"Doğrudan hastaneye gelecek," dedi annem. "O da Papatya'nın
acı çekmesini istemiyor, Auggie."
Via beni kapının önünden çekti ve annem için kapıyı açık
tuttu.
"Bir şeye ihtiyacınız olursa cep telefonum açık," dedi annem,
Via'ya. "Üzerine bir battaniye örtebilir misin?"
Via başıyla onayladı ama hıçkırarak ağlamaya başlamıştı.
"Papatya'ya veda edin çocuklar," dedi annem, gözyaşları
yanaklarından süzülürken.
"Seni seviyorum, Papatya," dedi Via onu burnundan öperken.
"Seni çok seviyorum."
"Güle güle, küçük kızım ..." diye fısıldadım kulağına. "Seni
.
sevıyorum ...
"
Annem, Papatya'yı sundurmadan aşağı taşıdı. Taksi şoförü
arka kapıyı açık tutarken annemin binmesini izledik. Annem
kapıyı kapamadan hemen önce bina girişinde duran ikimize
baktı ve hafifçe el salladı. Onu hiç bu kadar üzgün görmemiştim.
240