R.J.Palacio - Mucize CS

Lise
Ortaokulla ilgili en sevdiğim şey, evdeki hayatımdan ayn ve farklı
oluşuydu. Oradayken Olivia Pullman olabilirdim; evdeki ismimle
Via değil. İlkokuldakiler de bana Via diye seslenirdi. Tabii o
zamanlar herkes durumumuzu bilirdi. Beni okuldan annem
alır, August da her zaman bebek arabasında olurdu. Auggie'ye
bakıcılık yapabilecek, yeterli donanıma sahip pek fazla kişi yoktu,
bu nedenle annemle babam onu tüm okul gösterilerine, konser
ve resitallere, okul törenlerine, kermeslere ve kitap fuarlarına
getirirdi. Arkadaşlarım onu tanırdı. Arkadaşlarımın aileleri
onu tanırdı. Öğretmenlerim onu tanırdı. Hademe onu tanırdı.
(Hep, uHey, n'aber Auggie?" der ve onunla bir beşlik çakardı.)
Okulumun demirbaşlarından biri gibiydi.
Ama ortaokulda August'u bilmeyen pek çok insan vardı.
Eski arkadaşlarım onu tanıyordu elbette ama yeni arkadaşlarımın
ondan haberi yoktu. Ya da bilseler bile, benimle ilgili öğrendikleri
ilk şey o değildi. Belki hakkımda duydukları ikinci ya da üçüncü
şey olabiliyordu. "Olivia? Evet, iyi kızdır. Yüzü yamuk bir erkek
kardeşi olduğunu biliyor muydunuz?" Bu kelimeden her zaman
nefret etmişimdir ama August'u tarif ederken insanların bunu
kullandığını biliyorum. Ne zaman işitme mesafesinden uzaklaşsam,
bir partide odadan çıksam ya da pizzacıda birkaç arkadaşımla
karşılaşsam bu tarz konuşmaların olduğunu biliyorum. Ve
bu sorun değil. Her zaman, doğuştan kusurlu çocuğun ablası
olacağım; mesele bu değil. Sadece, bir tek bu şekilde tanınmak
istemiyorum.
102