Cinedergi 99

değiller. Birçok karakter var. Bunların neredeyse
hiçbirinin gizil, derinlikli, etraflı bir anlatımı yok.
Yönetmen-senarist bunu farkında ve bilerek
yaptığını düşünüyorum. Bundan dolayı Siyah
Karga bir karakter filmi değil, yönetmen filmidir.
Filmde “Kaçakçı” rolünü üstlendin. Senin
için yabancısı olmadığın bir durum olduğunu
okumuştum. Senin hayatından nasıl izler
taşıyor karakter?
Evet. Ben de sınır bir ilçede doğup büyüdüm.
Çok da tanıdığım kaçakçı oldu. Çok hikayelerini
dinledim. Film fikir aşamasındayken de Tayfur
ile mekan bakmak ve araştırma yapmak için
kaçakçılarla röportajlar yaptık, gerçek hikayeler
dinledik. Benim doğup büyüdüğüm yerler düz bir
coğrafya ve katırlarla kaçakçılık yapılmıyor. Fakat
filmdeki mekanlar dağlık ve katırlar var. Buna
alışmam biraz zor oldu. Bir kere dağlar, yamaçlar,
uçurumlar, kar, kış var. En önemlisi de sürekli
beraber oynadığınız katırlar var. Her tekrarda
katırlar da aynısını yapmak zorunda. Bu tekrarı
siz yaparken katıra da yaptırmak zorundasınız.
Tiyatro kökenli olmanın etkilerini sinemadaki
oyunculuğuna da aktardığını söyleyebilir
miyiz?
Sonuç itibarıyla oyunculuğu tiyatroyla öğrendim.
Fakat bu oyunculuk klasik tiyatro oyunculuğu
değil, türüne göre değişim gösteren bir biçim.
Yönetmenin sizden istediğini yapıyorsunuz. Size
içe dönük, dışa dönük, büyük oyna, küçük oyna
der siz de onu yaparsınız. Fakat öncesinde sizin
o karakter için yaptığınız bir çalışma var. Yönetmen
sizden tüm çalıştıklarınızı çöpe atmanızı
da isteyebilir. Onun için öncesinden Tayfur ile bu
karakterin biçim olarak nasıl bir devinim, oyunculuk,
hareket, gestus yapması gerektiğini çalıştık,
tartıştık. Ve böyle bir karakter çıktı.
Filmin gerçeğe çok yakın bir anlatım dili var.
Hatta yer yer belgesel ve kurmaca arasında
olarak yorumlanıyor. Böyle bir anlatım dili
seçilmesinin nedeni ne?
Aslında tamamen kurmaca olan bir filmin yer yer
belgesel gibi duruyor yorumu iyi bir şey sanırım.
Çünkü toplumsal gerçekçi bir konuyu, gerçeğe
en yakın çekebilmek önemli bir detay. Nasıl ki
sinemada hayattaki gerçek ışığa ulaşmak için
ışık kullanılıyorsa, oyuncu gerçek bir karakteri
rol yapmadan doğala en yakın oynayabiliyorsa,
sinema da hayatın gerçekliğine en yakınını
yakalamak için çaba sarf ediyordur. Şayet
kurduğunuz hikaye fantastik değilse.
Film özünde bir kaçış hikayesi… Ana ve yan
hikayelerdeki trajedilere rağmen filmin naif
bir anlatım dili kullanması da gerçeklerden bir
kaçış mı?
İşte tam da demin söylediğim gerçekliğe en
yakınını yakalamak cümlesine “naif, estetik” de
dahil olduğunda sanat yada sinema sanatı olma
potansiyelini taşır. Böyle yorumlanabilir.
Sınırlarda geçen bir film olduğu için film
derdi de aslında sınırlarla… Oldukça politik
bir film olabilecekken daha mistik, masalsı ve
naif bir dil kullanılması neden sana göre?
Bu yönetmenin tercihi bence... Daha politik, sert
bir hikaye olabilecekken bir masalın merkeze
alınması kurulan bir yapı. Bu yapının tek sahibi
de yönetmen ve senarist. Tayfur’un önceki filminde
de böyle bir dil vardı. Hikayelerini böyle
kurmayı seviyor. Bu belki de kendince kurmak
istediği bir dil. Başka şekilde de yorumlanabilir.
Ama ben böyle okuyorum.