AramızdanAyrılanlar

Sayfa 333
Bilim adamı olmak, ilimde ilerlemek bir şeyler keşfedilmek ancak merak ederek, araştırma
yaparak, bilim meseleleri çözerek, sağlanabilirdi. Buna inanıyordu.
Size babamın mektuplarından bazı örnekler vermek isterim.
Babamın Ömer ağabeyime yazdığı bir mektupta yazılı bir eser bırakmaya çok hevesli olduğunu
öğreniyoruz.
Erdal Amerika da okurken 4 Şubat 1948’de, babam ona yazdığı bir mektupta şöyle diyor:
“İyi bir akademik tahsile ne kadar ehemmiyet verdiğimi bilirsin. Hepimiz öğrenme, hem de
akademik ilim düşkünüyüz. Bunun zevki ve şerefi, aile içinde sana nasip olacak. Hepimiz
seninle ayrıca iftihar duyacağız. Seçkin bir ilim adamı yetiştirmek bir aile için ne mutlu”.
İşte bu mutluluğu hem ağabeyimin kendisi duydu hem de babamın dediği gibi hepimize
duyurdu. Erdal ağabeyim babamın hayal ettiklerini gerçekleştiren evladı oluyor.
Tevazuu… Doğal…. Onu gördük, öyle yetiştik.
Babamın bizim şimarık çocuklar olarak büyümemizden çok korktuğunu sonraki yıllarda
öğrendik.
Pembe Köşk’te sofra arkadaşlarına bu korkusunu anlatırken duyduk.
“Genç bir subayken, zamanın bazı saray ve Bab-ı Ali Erkanının çocuklarının birçok şımarık
davranışlarını duyardık. Büyük bir şatafat ve azamet içinde dolaşırlar, bizim gibi insanlara
hiç yüz vermezlerdi. Ama sonra harpte subay olarak yanıma geldiklerinde görevi ne kadar
zor kabul ettiklerini gördüm.
Benim çocuklarım da böyle şımarık büyüyecekler, bir işe yaramaz insanlar olacaklar diye
ödüm kopardı, ama şansım varmış böyle olmadılar.”
Şans mı? Marifet mi? Çocuklarını yetiştirirken, eğitirken uyguladığı yöntem gösterdiği dikkat
mi?
Bakın, Ömer ağabeyime 29 Mart 1943’te yazdığı bir mektupta önemsediği konu ne?
Canım oğlum Ömer’im
Dün seni göndermek bize zor geldi. Sebat ettik; dayandık. Benim çocukluğum imkansızlıktan
dolayı mahrumiyet içinde geçmişti. Senin gençliğin, imkanlardan kendini mahrum edeceğin
için mahrumiyet içinde geçecek. Vazife icaplarını hayatta her şeyden üstün tutan bir yolun
yolcularıyız. Baban bu yol üzerinde yürümekten zararlı çıkmadı. Oğlum aynı yollardan geçsin
dilerim.
Herkesin onu güler yüzü ile hatırlamasına neden olan mizah yeteneğini de kendisi şöyle
anlatırdı:
Ben söylenenleri dikkatle dinler, anlamaya çalışırım. Çıkardığım sonucu da en doğru, en kısa
şekilde ifade ederim. Bunu herkes gülünç buluyor… Ben bir şey uydurmuyorum ki!
Müsvettelerin sonuna geldiğimizde baktık eksik birkaç yıl kalmış.
Sordum:
“Yollama ben dönünce bitiririz” dedi.
Döndü ama bitiremedik.
Aramızdan Ayrılanlar
Türk Fizik Derneği