90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

şuyorlardi. Seni sordum, uyuyor dediler. Haminnem,toplanın dedi annene, bir sıçrarsamahvoluruz, bizim sıra da gider. Köyün tulumbasıgeldi o ara. Alevler Nazmilerin damındançıkıyordu ama, sonra anladık, asıl Halûkbeyin evi adamakıllı tutuşmuş; birden parladı.Babamla baban yardıma koştular. Haminnemsize geldi. Baban, uyandırmayın oğlanı,demiş. Annenle toplamışlar çamaşırı, sen hâlâuyuyormuşsun.İnanmadım. "Hiç uyanmadın mı?" Yüzünebakıyordum. Hayır, dedim, sonra? "Sonrası,işte biz de toplandık. Sizin bohçaları aşağıkata indirdiler. Haminnem geldi. Annemleikisi giyinip çıktılar. Sonra işte, Nazmiye teyzemçocuklarla, iki parça bohçasıyla kaldırımdakalmıştı. Babanla bizimkiler, onları aldılar,size götürdüler. Bizim Zehra bile uyandı»sabaha kadar ağladı durdu. Sen nasıl uyanmadın?"Hasan beyi dinledik sonra. Hiç durmamış,soluk almamış gibi söyleyip duruyordu."Evimi yaktılar. Evimi yaktılar. Böyle evlâdınölüsü dirisinden evlâ. Tövbe tövbe, ettiklerisaygısızlık yetmedi, evimi de yaktılar.Yarabbi, bak şu Hasan kuluna da acı. Al şukızin canını da Çuhacının kızı demesinler artık.Yüzüm kalmadı..." Yatıştırmak istiyorlardı,gülüyorlardı arkasında. "Hasan beyam-78 Kavruk