90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

Beni yalnızken gördüğü zamanlar dahasevinçli, beni yalnızken görmek istiyor, farkındayım.Ama beni yalnızken görmeğe alışırsabir çeşit kaçmaya gitmiş olacak, onu istemiyorum.Kaçmamalı, bilenmeliyiz. Kaçaninsanlardan söz açmıştık bir gece, bana «bulmağahazırdın» dediği gece, kaçanlar var demiştik,bir de sığmak bulanlar, sığmağı bulanlaronu aramış olanlar, arayarak göklerinaltında dolaşmış olanlar. Bir de kaçanlar varama, nereden kaçtığını belki bilen ama nereyekaçtığını hiç bilmeyen insanlar. Onlara nedenyaklaşalım, neden onlara benzeyelim.Kaçmaya benzeyen bir şey yapmamalıyız. Yalnızkalmanın mutluluğu içinde bu mutluluğukaçmağa değer bulmamalıyız. Ben de kaçmakistediğini duvarım arasıra. Bendim geçenlerdeona —Talhaya— anamla konuşurken ona—anama— geçmiş günlerinden söz ettirmemeğeçalışmasını söyleyen, onlardan söz açtığızaman tatlılıkla, kararlılıkla sözü başka yeregetirmesini söyleyen. Anam geçmiş günleriniancak gözyaşlarıyla anar, üzülmemesi için bende konuşturmam onu konuşturulmamağa daüzülüyor ama ötekine üzüldüğü ölçüde değil.Talhadan da aynı şeyi istedim. Ama bunu isterken,Talhanın bu sözlere, bu geçmişe yabancıkalmasını da istemiş olmuyor muydum?Acı Kök Yağmurun Tadında 243