90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

umdaydı. Herkes bir şeyler söylüyordu. Fikretebaktım. Susmuştu o. Sonra bana bile bakmadan istasyona doğru uzaklaşmağa başladı.Durgundu, yolda yürürken bile. Koşardı oysaher zaman. Metinlerse, evlerinde bundan dolayıhiç de üzüntü duyulmuyormuş gibi konuşmuşlardı,her zamanki halleri vardı üstlerinde, içlerinde...Anlayamıyordum. Eve koştum.Ninem oturma odasındaki sedire uzanmıştı.Koşup tepesine dikildiğimi, ikizlerle ötekilerdenduyduklarımı bir solukta anlattığımıhatırlarım.Ninem sert bir hareketle kalkmıştı. "Harpha... Gene mi? Gene mi bu Almanlar?... Kahrolasıcalar,doyamadılar, doyamadılar..."Bunları söylerken bakmamıştı yüzüme.Kızmışa da pek benzemiyordu ya; gözleri ya-,sarmıştı yalnız.Onu kızdırmaktan korktuğum için gidiptaşlığın bir köşesine oturdum. Asıl kızacağışey, benim taşlara oturmam olabilirdi. Düşünmedimbile. Harp vardı ya...Almanları annemin de sevmediğini biliyordum.Çok sonra öğrenecekmişim nedenini. Dayımıngenel savaşta ölümünü onlardan bilirlermiş..."Harp başladı demek istiyoruz," demiştiMetin.Şarkısız Gecelerin İlki 25