90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

Konuşacaklarım her zamanki gibi Önemsiz,önemsiz göründüğü halde önemli ufacıkşeylerdi. Dün gecenin sözünü etmemeğe çokdikkat ettim konuşurken. Bir ara açıldı okonu ama hemen uzaklaştık ondan... Yalnızsıkıldığımı, başımı alıp ağaçların altında, karanlıktadolaştığımı söyledim, o da çıktığınısöyledi. Bana gittin mi diye sordum korkarak,hayır dedi, kimseyi görmek istemiyordum. Sevindim.Beni gelip de bulamamış olsaydı üzülecektim,daha çok üzülecektim. Ama sıkılıpbana geceyarısı gelmeğe kalkması da ne sevindiriciolurdu... Bu kez uyandırmağa kararvermiş olarak...Hayır aklım başka yerde. Ona birdenbiresöyledim düşündüğümü, beni arasıra kabuletmek istemiyorsun dedim. Nasıl dedi. Öylededim, anlatmak elimden gelmez şimdi, ancaksözümü de geri alıyorum hemen dedim, azönce anamın sözünü ederken —benim gibienayice korkulara kapılarak— bana onu çokyalnız bırakma dediğin için sözümü geri alıyorum.Beni kabul etmek istemeyişin belki debu yüzden demedim ama hâlâ aklım orayatakılı. Evet gerçekten beni kabul etmek istemiyorgibi geliyor arasıra. Benden uzaklaşıyor, onu görmek istediğim halde arasıra birAcı Kök Yağmurun Tadında 241