90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

dolaşarak kaza olup olmadığını sorduğumuzgece ağaçların karanlığında yalnızlığının doruğundasüzük süzük duran adamı bulduğumuzzaman ne onu yitirmenin ne de daha sonrabulmanın acısını sevincini duymuştum, kızmıştımona, anamı da beni de böylece duygulandırmağakalktığı için, bunun ne boş bir şeyolduğunu bildiği halde gene de yapmaktanbaşka bir şey düşünmediği için kızmıştım amaeve döndüğümüzde, onlar soyunup yattığındaben ağlamağa başladım,hıçkıra hıçkıra ağlamağabaşladım, öldüğü gün de ağlamadım oysa,ağlayamadim, ama o gece onları yataklarındankaldıracak yanıma getirecek denli hıçkırahıçkıra ağladım durdum, bana sarılıyordu, ağlamaoğlum diyordu bir daha yapmam bir dahabırakmam hep yanında kalırım diyordu,ağlamamı bir çocuğun ağlamasıymış gibi kesmeğekalkmıştı, yanımdan ayrılmıyordu başımıokşuyordu, bense neden ağlamıştım o gecehâlâ bilemiyorum, ama gene de bağışlayamıyordumbu yaptığını, bilmiyordum neye ağladığımı...)Babam geride kalmıştı, Suat da başkalarıda. Gönül yordamıyla yürümeğe başladığımyolda babamı çabuk unuttum. Hiçbirzaman kıskanç olmamıştı, düşlerimden başkabir şeyi kıskanmamıştı, onları da belki kıskanmamıştıya, kendi düşlerinin bana kapalıAcı Kök Yağmurun Tadında 175