90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

adamı vazgeçirinceye değin ne çektiğimi benbilirim... Boynuna sarılıp ağlamıştım.Hıçkırırkenbir ara, bıraksaydın anne, gidip söyleseydi,artık beni bir daha eve almazdınız, kavgaetmezdiniz diye söylendiğimi hatırlıyorum.Adama değil, bütün özdenliğiyle inandığıdoğruluğuna hainlik etmekti bu yaptığım.Dört gün sonra akşam üzeri eve birliktedöndüler. Her şeyin olup bittiğini anladım.Bir şey sormadım anama, gözleri kıpkırmızıydı.Odasına girdi, yatağa yattı, ağladı durdu.Yanma yaklaştığımda, artık ders mers yokdedi, başka bir söz çıkmadı ağzından. Sonrageldi sofrayı kurdu, yemekleri çıkardı, yemeğibabamla —Reşit Beyle— karşı karşıya yediko akşam, anam yanımızda yoktu. Gözgöze geldikçebabamın —Reşit Beyin— gözlerinde biracılık görüyordum. Bir şey söylemedi ama.Öldüğü güne değin. Anahtarı kimin bulduğunubiliyordu, eminim. Ama iki ay önceki kavgadansonra hic oturmadığı park sıralarınagidin oturan, bizlere, karakoldan karakola giderekkaza olup olmadığını sorduran, bulduğumuzdada benim hıçkıra hıçkıra ağladığımıgörünce bir daha vapmam. bir daha ayrılmamvanından oğlum diven adam bu kez hiçbir şeyvapmadı, ölümüne değin anamla kavga ettikleriniduymadım, ölüm dolmuştu eve, ilâç is-154 Anahtar