90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

kimse yoktur -, bu kez de doğru bildin dedim,içimden. - Ben de öyle değil miyim sanki, bende daha şimdiden bir şeyler olacağını bilmiyormuyum, bugün bile bilmiyor muyumönümde büyük bir kesinti olduğunu? - Anamınsesini hâlâ duyar gibiydim. Dudaklarımıısırıyordum. Anahtar elimde duruyordu. Ceketaskıya asılı. Cep, elimin kalıbında aralanmışkalmıştı, kapatmamıştım bile. Sonra, dahaanahtarın hangi kapının anahtarı olduğunubilmeden, bulamadan, içimde bir eziklik, o sarıkötülüğü cebin karanlığına bıraktım. Anahtaradokunduğumu, anahtarı gördüğümü babamın- Reşit Beyin - bilmemesi gerektiğinisezerek.Şimdi elimde yalnız cıgara kutusu vardı.Yabancı bir şey gibi, bir yol kıyısından topladığımtaşlar arasından bir taş gibi. Bir taş gibidemek doğru olacak. Ne olduğunu, ne içiniçeriye götüreceğimi düşünecek denli aklımkalmamıştı. Birden anamın eteğinin hışırtısınıduydum yambaşımda. Başımı kaldırıp baktım-Kızgın gözlerle bakıyordu bana. Biliyorsunnasıl sabırsızlandığını, biliyorsun nasılnaletleştiğini, ne yapıyorsun sanki iki saattirburada? Cıgara içmeğe mi kalktın yoksa? Gözümüniçine bakıyor, sözünün doğrulanıp doğrulanmayacağınıgörmek istiyordu. Oysa cıga-Anahtar 143