90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

ir dikkat, bir azgın istekle çiğnedim, çamuragömdüm.Eve bakmıyordum yürürken. Bütün sevdiklerimeöyle yaklaşmışımdır hep. Önce yöreyiyoklar, sonra birden dikerim gözümü ona. Ürperirimo zaman. Sevdiğim, olduğundan da güzel,daha değerli, daha sarsıcı görünür. Sonragene yere bakarım. Kimi zaman bir harcamakorkusu geçer içimden, "Bu kadar güzel olunamaz,günahtır bu kadarı" derim. Yaşamağa çalışırım,beceremem...Çayırın alt ucunda durdum. Evin karşısındakikulübecikler beton ev haline gelmişti. Gözümhep yerde, bir taşı bile değişmiş gözükmeyentaşlı yola çıktım. Birden, başımı meydanokurcasına kaldırarak baktım eve. Hiçbir şeyhatırlamadan bakmağa çalıştım. Fikretlerin,Nebahatlerin evleri, yerli yerlerinde duruyordu.Saçakları biraz daha yıpranmıştı belki, pencerepervazları, eşikleri biraz daha çukurlaşmıştıherhalde, tahtaları kararmıştı. Bizimki iseapak, taze boyalı, serin, bıraktığımız gibi. Kapısınınkırmızısı bile değişmemiş. Üst katınınpencereleri örtülüydü, uyku içindeydi. Yeni sahiplerinitanımıyordum ama, "Gece, Festivalbaşlayınca tanışırız herhalde" diye düşündüm.Sonra, içimde bir acılık; tanışıp ne olacaktı?Kapıların önünde kimseler yoktu daha.Sarıklıma Giriş15