90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

mirİiye doğru tek başına duran incir ağacı,Suat, yalnızlığım, açlığım gelirdi aklıma; yumruklarımsıkılır, kollarım gerilir, dişlerim kenetlenirdi.Yalnızlığıma benden başka kimseninçare bulmayacağını anlardım ama elimden negelebilirdi? Bilmiyordum.) Dimdik, donuk, duruyordumpencereye karşı. İçen babama - ReşitBeye - bakıyordum. Kaygısız gibiydi o. Aradığınısonunda bulmuş gibi. Sarıkumdakiumut çuvalı dolmuştu ama bizden büsbütünuzaklaşarak. Nasıl dolmuştu, ikimiz de bilmiyorduk.Ne anam, ne ben.Onu görüyordum ama arkasında Hasenehanımların tahta duvarı, ahşap evi, kuyu yerinebir beton duvar vardı. Başının üzerindengündüzün çamaşır asılan - bilmediğim, tanınımakistemediğim üst katların sabah temizasılıp akşama doğru kömürle beneklenmişolarak toplanan yadırgadığım çamaşırlarınınasıldığı - teller aşıyordu.Gene karanlıkta içiyordu Reşit bey,mutfak ışığının yakılmasını gene istemiyorduama onu üst katların ışığı aydınlatıyordu, betonduvarın kestiği, emdiği ışık... Birden arandı,önündeki kutuyu tutup yırttı. Homurdandığınıduydum. Annem bana döndü, bir şeysöylemedi, gene önüne baktı. Ben kımıldamı-Anahtar 141