90819f1c3862fb4fbd80db6103a4a4aefc0ad1be

A N A H T A RCamın ardından kedilere bakıyordum. Güneşiniçinde yüzüyorlardı yerde. Alaca, boyluboyunca uzanmıştı, karnı tokmuşçasına, gözlerinikırpıştırıp duruyordu bana bakarken; ağzıaralıktı, yaşlı dişlerinin uzamışlığmdan yorgun...Bebek, az ötedeydi, aklı karalığının kasılıçevikliğiyle dimdik, kurulu, —iri pençeleritortop—, duruyordu. Gözleri olanca bönlükleriyleaçılmıştı, ortadan bölük yeşiller iri iribakıyordu. Donmuştu taş sıcağında. Yavru—adsız, körpe, titrek, yumak, iki aylık bile olmamaklığmbilisizliğinde adımı kararsız—anasıyla ağabeyi arasında gidip geliyordu. Önceanasının kuyruğuna saldırıyor, ondan yüzgörmeyince ağabeyinin önüne seriliyordu. Karnındançenesine uzanan apaklığı, dudaklarının,dilinin, dişlerinin pembeliği sınırlıyordu. Bebekdimdik, donuk, yaltaklanışlara, sataşmalaradireniyordu hâlâ. Sonra birden çözüldü.Kuyruğu öfkeyle titreşti, yavruyu kapıp ısırmağabaşladı. Alaca, hâlâ kıpırtısızdı, yavruağabeyinin dişleri altında çırpmıyor, pençele-Anahtar 137