Epîlog

ne, bi giramgîriya nasekî nû li ber min datîne û bi tirkî:- Fermo, dibeje, hevîdar im bi te xweş be.Ez sipasî vvî dikim û ji bo ku vvî bebersiv nehelim, je re di¬bejim:- Wusa xuyaye rojen şemiyan zede kes nayen û kare te jîkem e.Sargon bere xwe ber bi hela der dike, herdu desten xwe diber xwe de vedigire û dibe:- Kes rojen şemiyan kar nake, Hecî... Le betir ji malan dixvvazin.Ez û vvî edî bi tirkî bi hev re dipeyivin, le bi tirkiyeke şikestî.Ji bo ku davviya hevoken xwe bîne, ez dibînim be Sargon di¬keve çi dijvvariyan. Ev revvşa vvî bala min dikeşîne û ez pirse¬ke je dikim:- Ji kîjan wexte de ye ku tu ji vvelet derketiyî, Sargon?Sargon bi keservedan hedîka li peşberî min rûdine, biruyenxwe ber bi jor hildide û bi dengekî gazindok dibe:- Ma vvelat maye, Hecî!... Li gor gotina diya min ez li vvir, ligundekî nezîkî manastira Mar Bozos çebûme le anuha vvekexewneke jî naye bîra min. Li gor gotina de û bave min, vvangelek dijvvarî dîtine...Li vir mîna ku tiştekî nû û tirsdar hati be bîra vvî, li ser sandaliyapeşberî min ciye xwe jî xweş dike û bi xwiye xwe î matmayîdibeje:- Ma tu dizanî, Hecî, do evare me li male temaşa programeketelevizyone dikir. Li ser vve kurdan bû. Ji ber nebaşiyendevvleta Iraqe direviyan. Kal û pîren pexwas, jin û büken bidergûşen şîrmij, ref bi ref bi pala çiyan keti bûn, li belekî û besûyenberfe dixistin û bilindtir dimeşiyan. Zarokekî piçûk jî dinav refe vvan merivan de dimeşiya. Kamereman bala xwe da-99