Epîlog

tevgereme.Ez di dere aşxane re derbasî hundur dibim û dibînim kuSargon li ciye xwe î hertimî ye. Ji bilî min û vvî kesek di hun¬dur de tuneye. Bi silaveke svvedî diçim li peş caxe vvî radivvestimû pîzzake dibejim. Le dema ku Sargon çav li min dikeve,evv biruyen ku edî xwendevan jî pe dizane îro betir ber bi jordikişin û bi revvşeke matmayî ji min dipirse:- Wellee... jobbar ni pâ lördagar ocksâ?Em bi hev re bi svvedî dipeyivin. Le ez jî edî feri vî xwiyeSargon bûme. Hîn bûme ku evv di axaftina xwe û svvediyan dejî ve peyvika vvellee bi kar tîne. Ne tene svvedî, Xwede dizaneevv bi kîjan zimanî jî bipeyive, evv e ve peyvika vvelle vveke kilîtadeve xwe bi kar bîne. Nemaze dema ku evv pirsan dike.Loma beyî ku ez li ser ve vvellee'ya vvî hûr bibim, bi dengekînizm bersiva pirsa vvî bi svvedî le vedigerînim û:- Na, dibejim, em rojen şemiyan kar nakin... le îro ez xerîkîkarekî xwe î arizî me.- Wellee... karekî arizî! Çi kar e?- Kare pirtûkeke ye, dibejim.- Wellee... pirtûkek! Pirtûka çi ye?- Novel in, dibejim, min ji xwe re dane hev.Li vir mîna ku aliyekî min î veşartî bibîne, Sargon dîsa bimereqdarî dipirse:- Wellee... novel! Tu dinivisînî jî, ere?- Ere, dibejim, carina tiştina li hev tînim û dinivisînim.Ez baş dizanim ku Sargon e hîn gelek pirsen din jî ji min bi¬ke û hervveha evv biruyen vvî e jî hîn gelek çaren din ber bi jerû jor bijenin. Mîna ku bixwaze ji xwe re mijareke peyivînepeyda bike, pirsa xwe duçar dike û dibe:- VVellee... tu dinivisînî jî! Bi kîjan zimanî?97